ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ

ଚିହ୍ନା ମଣିଷଟି ଅଚିହ୍ନା ଲାଗୁଛି

ଧପାବାଦ ଦୁନିଆଁରେ,

ଧନପତିଙ୍କୁ ତ ସମସ୍ତେ ଚିହ୍ନନ୍ତି

ଅଚିହ୍ନା ଗରିବ ଠାରେ ।

ରମଣୀ ଧମ୍ମିଲ ଆଜି ତ ମୁକୁଳା

ଅର୍ଦ୍ଧ ନଗ୍ନ ତା'ର ବେଶ,

ଆଧୁନିକତା ରେ ଚିହ୍ନା ପଡେ ନାହିଁ

ମୁଖରେ କୁଟିଳ ହସ ।

ଧନର ଗର୍ବରେ ଧନୀ ଆଜି ଅନ୍ଧ

ଚିହ୍ନେନି ଗରିବ ପେଟ,

ମଦ ଓ ମାଂସରେ ପ୍ରଲୋଭିତ ସର୍ବେ

ଧନ ପାଇଁ ଲାଗେ ନାଟ ।

ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ ଚିହ୍ନାଇଲେ ଗୁରୁ

କେତେ ଭକ୍ତି ପୂତ ଭାବେ,

ମଣିଷ ଭୁଲୁଛି ମଣିଷ ପଣିଆ

ବସିଣ ପାପର ନାବେ ।

ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ ସବୁବେଳେ ଆସି

ସବୁବେଳେ ଦିଏ ଧୋକା,

ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ ବେଳେବେଳେ ମିଳେ

ହୁଅଇ ଜୀବନ ସଖା ।

ପାର୍ଥକ୍ୟ ଏତିକି ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ

ଚିହ୍ନିବାକୁ କଷ୍ଟକର,

କିଏ ଧୋକା ଦିଏ କିଏ ସଖା ହୁଏ

ବିଚିତ୍ର ଏହି ସଂସାର ।

ମିଛର ପଛରେ ଗୋଡାଇ ମଣିଷ

ଧକେଇବା ହୁଏ ସାର,

ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ ଦେଖି ଏ ଅବସ୍ଥା

କଥାରେ ପକାଏ ସର ।

ଭୁଲି ଧର୍ମ କର୍ମ ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ

ବିପଥଗାମୀ ହୋଇଛି,

ମରଣ କାଳରେ ସ୍ଵାର୍ଥପର ହୋଇ

ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କରୁଛି ।

ଧର୍ଷିତ ଜୀବନ ନିର୍ଯାତିତ ହୁଏ

ଚିହ୍ନା ମଣିଷର ପାଶେ,

ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ ପରି ବ୍ୟବହାର

ଦେଖି ଚିହ୍ନା ଜନ ହସେ ।

ଧରାକୁ ଅଚିହ୍ନା ସରା ମନେ କରେ

ଧର୍ମ ଛଡ଼ା ମନ୍ତ୍ର ଦେଇ,

ଧର୍ମନନ୍ଦନ ସେ ବୋଲାଏ ଜଗତେ

ନିଜ ସ୍ବାଭିମାନ ନେଇ ।

ଧର୍ମାନ୍ତର ହୁଏ ଧର୍ମାନ୍ଧ ଭିତରେ

ଧର୍ମାରଣ୍ୟ ବୈଶ୍ୟା ବାସ,

ଧର୍ମ ଶାସ୍ତ୍ର କୁହେ, ଅଶ୍ଳୀଳ ସଙ୍ଗୀତେ

ଘାଣ୍ଟି ଦିଏ ଧର୍ମ ଦେଶ ।

ଧୂମିକା ଭିତରେ ଧ୍ବର୍ମ୍ର ରଙ୍ଗ ହୋଇ

ସେହି ଧୃତ ଲୁଚିଥାଏ,

ଧୂଳିଧ୍ଵଜ ଆସିବ ଧୂଳିସାତ ହେବ

ଧରାରେ ସଢିବ ସିଏ ।

ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ ଚିହ୍ନ ରହିବନି

ଜଳି ମଶାଣି ଭୂଇଁରେ,

ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ ସୁକର୍ମ ରହିବ

ଏହି ଧରା ପୃଷ୍ଠରେ ।

ଭଲ ଓ ମନ୍ଦର ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ

ପ୍ରକୃତି ତ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ,

ଜଣେ ଧର୍ମେ ଚାଲେ ଅଧର୍ମରେ ଜଣେ

କର୍ମ ଏକା ତା'ର ଚିହ୍ନ ।