ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହ

ହୃଦୟର କଥା ହୃଦୟର ବ୍ୟଥା

ଓଠ ପାରେ ନାହିଁ କହି 

ସେ ଅକୁହା କଥା ଦରଦର ଗାଥା

ଆଖି ଦେଇ ଯାଏ ବହି 

ଆଖି ବୁଝେ ସିନା ହୃଦୟର କଥା

ହେଲେ ବୁଝେ ନାହିଁ ମନ 

ଭାରି ସେ ଅବୁଝା ଛୋଟ ପିଲାଟିଏ 

ମାଗେ ମତେ ତାରା ଜହ୍ନ 

 ତୋଳିବାକୁ ଜହ୍ନ ପାଏ ନାହିଁ ହାତ 

 ମରି ମରି ଯାଏ ମନ

 ସରି ସରି ଆସେ ସପନର ବେଳା

 ପାହି ପାହି ଆସେ ଦିନ

ଜହ୍ନ ନୁହେଁ ସେତ ଅଫେରା ଫଗୁଣ 

ଯାଇଛି ଅତୀତ ହୋଇ

ସ୍ମୃତି ସାଗରରେ କେବେ ସେ ଭିଯାଏ

କେବେ ଯାଏ ଲୁହ ଦେଇ

 

ସୁନେଲି ସପନ ଆଶା ମରୀଚିକା

ସାଜିଛି ମୋ ପାଇଁ ଆଜି

ନଵ ଉଦ୍ଦୀପନା ଦିଗ ଦିଗନ୍ତରୁ

ପାରୁନି ଆଉ ମୁଁ ଖୋଜି

ସ୍ମୃତି ସହରରେ ସ୍ମୃତିର କୋଳରେ

ସ୍ମୃତିରେ ଭିଜୁଛି ମୁହିଁ

ଅସହ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା

ଓଠ କହି ପାରେ ନାହିଁ

ସାଉଁଟି ପାରେନା ସପନର ଫୁଲ

ତୋଳି ପାରେ ନାହିଁ ଜହ୍ନ

ଶୂନ୍ୟ ମନ୍ଦିରର ଭଗ୍ନ ଆଲେଖ୍ୟରେ

ଖୋଜି ବୁଲେ ମୋର ମନ

ଜୀଵନ ମୋହର ନଦୀ ଦୁଇ ଧାର

ତୁମ ପାଇଁ ଯାଏ ବହି

ଜାଣେ ନାହିଁ କେଵେ ମିଶିଵ ଯେ ପୁଣି

ଅଶାନ୍ତ ସାଗରେ ଯାଇ

ଜୀଵନ ସପନ ସବୁ ଲାଗେ ମତେ

ଛାଇ ଆଲୁଅର ଖେଳ

ସପନ ସରିବ ଛାଇ ହଜିଯିବ 

ହେଲେ ବାହୁଡିବା ବେଳ