ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହ

କାହାକୁ କହିବି ମନ ତଳ ଦୁଃଖ

କିଏ ଶୁଣିବ ମୋ କଥା

ଭରି ରହିଅଛି ମନ ତଳେ ମୋର

କୋହ ଭରା ଯେଉଁ ବ୍ୟଥା ।

ନୀରବରେ କେବେ ବସିଗଲା ପରେ

ମନେ କୋହ ଭରିଯାଏ

ଯେତେ ରୋକିଲେ ବି ଅମାନିଆ ଲୁହ

ଆପେ ଆପେ ଝରିଯାଏ ।

କହି ପାରୁନାହିଁ ନାହିଁ ହୃଦୟ କଥାକୁ

ମନ ତଳେ ଚାପିଅଛି

ମନେ ତଳେ ରହି କୁହୁଳି କୁହୁଳି

ଦୁଃଖ ଯେ ବଢି ଯାଉଛି ।

କୁହୁଳି ସେ ଧୂଆଁ ନିଆଁ ଯେ ହେଲାଣି

ହୃଦୟକୁ ଜାଳୁଅଛି

ଦୁଃଖ ସବୁ ମୋର ଟୋପା ଟୋପା ହୋଇ

ଘିଅ ହୋଇ ପଡୁଅଛି ।

ଜଳିବାକୁ ଆଜି ପଡିବ ସିନା ଯେ

କହି ତ ପାରିବି ନାହିଁ

ଏ ନିଆଁ ରେ ପୋଡି ମରିଯିବି ପଛେ

କାହାକୁ କହିବି ନାହିଁ ।

ସ୍ମୃତି ସବୁ ଯେବେ ଆଖି ଆଗେ ଆସେ

ମନ ତ ଦୋହଲି ଯାଏ

ରକ୍ତ ସବୁ ମୋର ପାଣି ହୋଇ କରି

ଆଖି ବାଟେ ଚାଲିଯାଏ ।

ଭରିଯାଏ ଯେବେ ମନ ତଳେ କୋହ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ତ ହେଉଥାଏ

ସହିଯାଏ ପଛେ ସବୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା କୁ

କୋହ କୁ ଲୁଚାଇ ଦିଏ ।

ହସୁଥାଏ ମୁଁହି ସଭିଙ୍କ ଆଗରେ

କହେ ନାହିଁ ମନ କୋହ

ଏକା ଥିଲା ବେଳେ ସବୁ କୋହ ମୋର

ବହିଯାଏ ହୋଇ ଲୁହ ।

ଏମିତି ଯନ୍ତ୍ରଣା ମନେ ତଳେ ରଖି

ଜୀବନ ତ ଜିଉଅଛି

ଓଠରେ ଭରି ତ ମିଛ ହସ କୁ ମୁଁ

କୋହ ସାଥେ ବଞ୍ଚିଅଛି ।

କେବେ ଏ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଯିବ ନାହିଁ ମନୁ

ସବୁବେଳେ ରହିଥିବ

ହୃଦୟକୁ ମୋର ତିଳ ତିଳ କରି

ଜାଳି ସିଏ ଦେଉଥିବ ।

ହେଲେ ମୁଁ କେବେବି କହିପାରିବିନି

ମନ ତଳେ ଥିବା କୋହ

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ପଛେ ବଞ୍ଚି ରହିଥିବି

ଝରୁଥିବା ଯାଏଁ ଲୁହ ।