ଅବୁଝା ମୋ ବରଷାରାଣୀ

ବରଷା ରାଣୀ'ଲୋ କାହିଁ ଏତେ ତୁହି ଅବୁଝା ଘୋର

କେ ଲଗାଇଛି କି ବଡବାଅନଳ ହୃଦରେ ତୋର ।

ନାଚୁଛୁ ନାଚୁଛୁ ନାଚିଚାଲିଛୁ ଯେ ନାଚିଚାଲିଛୁ

ଥମିବାର ଟିକେ ନାଁ ନେଉନାହୁଁ ମାତି ଚାଲିଛୁ ।

ଶପଥ ସତେ କି ମନରେ ନେଇଛୁ କରୁଛୁ ପୂରା

ଜନଜୀବନ ଯେ କେତେ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ବୁଝୁନୁ ପରା ।

ଚୁଲିଠାରୁ ଚାଲ ପୁରିଲାଣି ଜଳ ସୃଷ୍ଟି ଉଚ୍ଛନ୍ନ

ଦିନ ପ୍ରତେହୁଏ ରାତ୍ରିର ଭ୍ରମତା ଅନ୍ଧାରଘନ ।

ଖଟିଖିଆଠାରୁ ଧନୀକି ଗରିବ କି ହନ୍ତସନ୍ତ

ସବୁ ଯୋଗାଯୋଗ ହେଲାଣି ବିଛିନ୍ନ କାହିଁ ତୋ କୋପ ।

ନଦୀଠୁ ପୋଖରୀ ଫୁଲି ଲଙ୍ଘିଲାଣି କୂଳକିନାରା

ପାଟ ଦିଶିଲାଣି ହ୍ରଦ ପାଟରାଣୀ ଦରିଆ ପରା ।

ଅସରା ବରଷା ତୁହାକୁତୁହା ତୁ କାହିଁ ଛେଚୁଛୁ

ନିଷ୍ଠୁର ହେଇକି ମଣିଷର ସତେ ଦର୍ପ ଭାଙ୍ଗୁଛୁ ।

ଯେତେ ବାହୋସ୍ପଟ ମାରୁଛି ଏ ନର ବିଜ୍ଞାନ ପାଇଁ

ପ୍ରକୃତି ଆଗରେ ବାଟବଣା, ମୁଣ୍ଡ ଦିଏ ନୁଆଇଁ ।

ପ୍ରକୃତି ହାତରେ ମଣିଷର ସୁଖଦୁଃଖ ଜଡିତ

ନିଜର ଗୋଡ଼ରେ ନିଜର କୁରାଢ଼ୀ ପକାଏ ସେ ତ ।

ପ୍ରକୃତି ସାଥିରେ କରୁଛି ଶତ୍ରୁତା ବିରୋଧଭାବ

ଭସ୍ମାସୁର ପରି ନିଜର ବିନାଶ ନିଜେ କରିବ ।

ପ୍ରକୃତିକୁ ଦେଇ ସମ୍ମାନ ଶିଖୁ ଏ ମଣିଷ ଜାତି

ପ୍ରକୃତିକ୍ରୋଧ କରେ ପ୍ରଜ୍ବଳିତ ତା' ଖେଳ ଲାଗିଛି ।

କାଲିକୁ କିଏ ବା ଦେଖିଛି ଆଜି ତୁ ଦେଏ ବଞ୍ଚାଇ

ପଣବନ୍ଦୀ କରିଛୁ ମଣିଷ ସୁଖ, ଦେଏ ଫେରାଇ ।

ଦୈବୀ ଦୁ୍ବିପାକ ନାହିଁ କା' ଆୟତ୍ତ କିଏ ରୋକିବ

ପ୍ରଳୟଙ୍କାରୀ ତୋ ଅବପାତ ଦୁର୍ବିସହ ବହବ ।

ବର୍ଷଣମୁଖର ଏ ରଜନୀ ସତେ କି ଭୟାନକ

ଜାଗଇ ମନରେ ଅଜଣା ଆଶଙ୍କା ମନରେ କମ୍ପ ।

ବୁଝିଯା ଏଥର ମୋ ବରଷାରାଣୀ ଫେରିଯା ପୁରେ 

ଢାଳନା ଆଉ ଗୋ ଅଳସୀ ଲଳନା ମେଘମାଳାରେ ।

ଜଳ ବିହୁନେ ସୃଷ୍ଟି ନାଶ ବି ଜଳ ବହୁଳେ ନାଶ

ଅତି ସବୁଥିରେ ଇତିଇସ୍ତାହାର ପ୍ରତକ୍ଷ୍ୟ ପାଶ ।