କବିର କୋହ

କଲମର ତାଳେ ତାଳେ ଭାବନାର ଅନ୍ତରାଳେ

କବି ଲେଖେ ମନ ତଳ କଥା

ସ୍ୟାହିର ନଦୀ ଧାର ଭାଙ୍ଗିଦିଏ କୂଳ ବାଡ଼

ଭାସିଯାଏ କେତେ କେତେ ବ୍ୟଥା ।

ଅୟୂତ ସପନ ସୁଅ ଆଶା ତା'ର ସୂତାଖିଅ

ଲେଖିଯାଏ କେତେ ଯେ ଘଟଣା

ଅଙ୍ଗୀକାର ଭାବ ପାଇଁ ପ୍ରିୟ ହେଲା ତା'ର ସ୍ୟାହି

ରହି କି ପାରିବ ଲେଖନୀ ବିନା ।

ଅଙ୍ଗେ ଲିଭା କଥା ମାନ ଲେଖେ କେତେ ଅଭିମାନ

କଲମ ଏକା ସାହାରା ତା'ର

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅନୁଶୋଚନା ଭରା କେତେ ଉନ୍ମାଦନା

ଲେଖନୀ ବୁଝେ ଏକା ତା ଅନ୍ତର ।

ସବୁ ଦୁଃଖ ଭୂଲିଯାଏ ଯେତେବେଳେ ଲେଖୁଥାଏ

ଆପଣା ଠାର ନିଜର ତା ଲେଖନୀ

ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ କେତେ ଆଶା ପ୍ରୀତି ଫୁଲର ପରିଭାଷା

ସୁଖ ସ୍ନେହ ଆନନ୍ଦର ପରିବେଷ୍ଟନୀ ।

କେତେବେଳେ ହସୁଥାଏ ଶ୍ରାବଣରେ ଭିଜୁଥାଏ

ଜହ୍ନ ଜୋଛନାରେ କେବେ ମଜ୍ଜି

କଇଁ ଫୁଲ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗେ ପ୍ରେୟସୀର ଅନୁରାଗେ

ଫଗୁଣର ଫଗୁ ଖେଳେ ଯାଏ ଭିଜି ।

କବିର ସେ ମନୋଭାବ କିଏ କାହୁଁ ବା ବୁଝିବ

କବିତା ଅଟେ ଖାଲି ତା ମାଧ୍ୟମ

ବାସ୍ତବତାର କଥା କବି ଯେ କରେ ଚିନ୍ତା

ଚେତନା ମଧ୍ୟେ ସିଏ ହୁଏ ଭ୍ରମ ।