ଶୀତରେ ଅନୁଭୂତି

ଶୀତୁଆ ସକାଳର ପାହାନ୍ତି ନିଦର ସପନଟେ ହୋଇ,

ସେହି ସପନ ଭିତରେ ଖୋଜୁଥିବି ନିଜକୁ,

ବାସ୍ତବ ଅବାସ୍ତବକୁ, ଅନୁଭବ ଅନୁଭୂତିକୁ,

ସ୍ମୃତିକୁ ପ୍ରୀତିକୁ, ସାଗରକୁ ସାମୁକାକୁ, ଫୁଲକୁ ଭଅଁରକୁ

ଆନନ୍ଦ ମନେ ଗୀତଟେ ଗାଇ ଗାଇ ।

ଫେରି ଆସିବ କି ?

ଉପେକ୍ଷା କରୁଥିବି ସକାଳର କୋଳାହଳକୁ,

ଛନ୍ଦି ହୋଇ ଯାଉଥିବି ତୁମ ସପନର ମାୟାଜାଲରେ,

ଅଧା ଛାଇ ଅଧା ଆଲୁଅରେ ।

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଚାଲୁଥିବି ତୁମ ସପନ ସହ ନୀରବରେ,

ଖୁବ୍ ସାବଧାନେ ପାଦ ଚିପି ଚିପି ଧୀରେ ଧୀରେ ।

ଫେରି ଆସିବ କି ?

କାଳେ ଯଦି ସପନ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ,

ତୁମେ ପୁଣି ଭୁଲିିଯିବ ମୋତେ,

ବାସ୍ତବେ ହେଉ ଅବାସ୍ତବେ

ସକାଳର ସୁନେଲି କିରଣେ,

ମୁଁ ଆସୁଥିବି ସବୁଦିନେ,

ସପନ ହୋଇ ତୁମରି ଆଖିରେ,

ସଜାଇ ଦେବାକୁ ଟିକିଏ ହସ ଟିକିଏ ଖୁସି

ଫେରି ଆସିବ କି ।