ସମୟର ଅନ୍ତରାଳେ

ଯେତେବେଳେ ସମୟ ସହ

ବିତିଯାଇଥିବା ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମନେପଡେ

ସେତେବେଳେ ଅମାନିଆ ଆଖିରୁ

ଦୁଇଧାର ଅଶ୍ରୁ ଝରି ପଡେ

ମାତ୍ର ଆଖି ନିଜକୁ ଧିକ୍କାର କରେ

ମୃଦୁ ସ୍ମିତହାସ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ

ଏମିତିବି ସମୟ ଫେରିଆସେ

ଯେତେବେଳେ ପଛକୁ ଫେରି ଚାହିଁଲେ

ସେହି ସମୟରେ ବିତିଥିବା ଅତୀତ

ମନେପଡିଯାଏ,ସେହି ରାସ୍ତାରେ 

ସେହି ମନ୍ଦିର ପ୍ରାଙ୍ଗଣରେ

ହସ ହସ ମୁହଁରେ ଦେଇଥିବା ପ୍ରତିଜ୍ଞା

ମାତ୍ର ସେହି ପ୍ରତିଜ୍ଞାକୁ ଭୁଲି ଯାଇଥିବା

ସେହି ମଣିଷ ମନେପକାଏନି,ସେ ଥାଏ 

ନିଜ ରାସ୍ତାରେ,କିନ୍ତୁ ସେହି ସମୟ

ବିତିଥିବା ମୁହୂର୍ତ୍ତ ସ୍ମୃତି ହୋଇଯାଏ ।