ଅବସର

ବିଧ୍ୟାପିଠର ହଜିଲା କଥା

ଲେଖୁଛି ଡିପଦ ଜାଆସେ ମଥା ।

ଉଣେଇସ ବର୍ଷ ଏଠାରେ ରହି

କେତେ ଝଡ଼ ଝାଞ୍ଜି ଯାଇଛି ବହି ।

ଶିକ୍ଷକତା ଅଟେ ପବିତ୍ର ବୃତି

ଛାତ୍ରଙ୍କ ମୁୁୁଖରୁ ମିିିଳିଲେ କୃତି ।

ସାର୍ଥକ ଲଭିଲା ଜୀବନ ସାରା

ସେବାଦେବା ଅଟେ ସୃଷ୍ଟିର ଧାରା।

କିଶୋର କିଶୋରୀ ଫୁଲର କଢି

ଏମାନଙ୍କ ସାଥେ ନିଜକୁ ଗଢି ।

ସରଳ ବିନୟ ପଢ଼ିଲି ପାଠ

ଜାଦେଲି ଛାତ୍ରକୁ ସେସବୁ ନାଟ।

ପାଠ ପଢ଼ିସାରି ଚାକିର ଖୋଜା

ନହେଲେ ଚାକିରୀ ଲାଗଇ ସଜା ।

ଘରେକି ବାହାରେ ବନ୍ଧୁକ ମେଳେ

ଦେଖେଇ କୁହନ୍ତି କଥାକୁ ଛଳେ ।

କିପାଠ ପଢିଲା ଚାକିର ନାହିଁ

କୂଟାବିଦିଖଣ୍ଡ କରେନି ରହି ।

ବିଧ୍ୟାଲୟ ଶିକ୍ଷା ପୁସ୍ତକ ଛାଡି

ଚରିତ୍ର ନିର୍ମାଣ କରିବା ପଢି।

ସମୟ ଜଗିବା ପ୍ରଥମ ପାଠ

ଶୃଙ୍ଖଳିତ ହେବା ଶ୍ରେଣୀରେ ଚାଟ।

ଶିକ୍ଷକ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢ଼ାନ୍ତି ନିତି

ପଚାରିଲେ ପ୍ରଶ୍ନ ନକରି ଭିତି ।

ଜିଜ୍ଞାସୁ ରହିବା ଉତ୍ତମ ଗୁଣ

ଜ୍ଞାନ ଲାଭ କଥା କହୁଛି ଶୁଣ।

ଯାହାକୁ ପଢିବା କାମରେ ତାହା

କରମ କରିଲେ ଧରମ ସାହା।

ପିତାମାତା ଗୁରୁଜନଙ୍କୁ ଦେଖି

ଭକତି କରିବା ଦେଉଛି ଲେଖି ।

ଜୀବନରେ ବଡ଼ମଣିଷ ହେବା

ସମାଜକୁ ନୂଆ ଆଲୋକ ଦେବା ।

ପାଠଠାରୁ ବଡ ବିନୟ ଗୁଣ

ଅହଂକାର ଶୂନ୍ୟ ରହିଲେ ଜାଣ ।

ପରୋଉପକାର କରିବ ପିଲେ

ଗୋପବନ୍ଧୁ ଜଣେ ମଣିଷ ଥିଲେ ।

ବିଧ୍ୟାପିଠା ଶିକ୍ଷା ପ୍ରଭାବ ବଡ

ଚରିତ୍ର ଗଠନ ଜିତଇ ଗଡ ।

ଶେଷରେ କହୁଛି ମୋକଥା ମାନ

ମାଡ଼ଗାଲି ସବୁ ନଧରି କାନ।

ତୁମ୍ଭର ମଙ୍ଗଳ କାମନା କରି

ରହୁ ଚିର ସଦା ସମ୍ପର୍କ ଡୋରି ।