ଅଭିଶପ୍ତା

ମୁଁ ଅହଲ୍ୟା ତ ନୁହେଁ

ତଥାପି କେଉଁ କାଳରୁ

ପଡ଼ିରହିଛି ମୁଁ 

ଭିନ୍ନ ଏକ ଅମଡ଼ା ବାଟରେ,

ବୋଧହୁଏ ଏମିତି ହିଁ

ଅଲୋଡ଼ା ଭାବେ ପଡ଼ି ପଡ଼ି 

ପାଲଟିଛି ପଥର,

ଦିନ ଥିଲା ,

ମୁଁ ବି ଥିଲି ଅପେକ୍ଷାରତ 

ଆସିବେ ରଘୁକୂଳ ତିଳକ

ତାଙ୍କ ପଦ-ସ୍ପର୍ଶ ମାତ୍ରକେ ,

ଏ ଶୁଷ୍କ ଜୀବନ-ପାଦପ

ନବ-ପଲ୍ଳବରେ ହୋଇଉଠିବ

ପଲ୍ଲବିତ ;

ବିତିଗଲା ଦିନ ପରେ ଦିନ

ଆସିଲେ ନାହିଁ ଶ୍ରୀରାମ ,

ପଥର ହୃଦୟ ଭିତରେ 

କାହିଁ କେଉଁଠି 

ଉଙ୍କି ମାରୁଥିବା ,

ଜୀବନ୍ୟାସର କ୍ଷୀଣ ଆଶା ଟିକକ ମଧ୍ୟ,

ଧୀରେ ଧୀରେ ମଉଳି ଗଲା ;

ନିଜ ସହ ନିଜେ କରି ଚାଲିଲି

ଅନେକ ସାଲିସ୍ ,

ଅତି ଆପଣାର ଲାଗିଲା

ଏଇ ପ୍ରସ୍ତରମୟ ଜୀବନ,

ନା ଏଠି ଅଛି କିଛି ଅଭିପ୍ସା

ନା ଅଛି ଉଚ୍ଚ ଆକାଂକ୍ଷା ,

ପ୍ରେମ ମାଗିବାର ଅଭିଳାଷା ଟିକକ 

ମରିଯିବା ପରେ ,

ପ୍ରତାରଣାର ଆଉ କେତେ ସାହସ ଯେ !

ପଥର ହୃଦୟରେ କରିପାରିବ

ଲୁହର ସଞ୍ଚାର !!!

ଆଜି ମୁଁ ଅନେକ ମାତ୍ରାରେ ଖୁସି

ଥରେ ହସ-ଲୁହ ଠାରୁ

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରୁ ଉଠିଯିବା ପରେ ,

ଅନେକ ମାତ୍ରାରେ ନିଜର ନିଜର ଲାଗେ

ପ୍ରସ୍ତର ଶରୀର ଆଉ ପଥୁରିଆ ମନ ,

ଦୁନିଆଁ ଆଖିରେ

ହୋଇପାରେ ମୁଁ ଅଭିଶପ୍ତା ,

ମୋ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ଅନିବାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇପାରନ୍ତି

ଜଣେ ଜଣେ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ,

କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଥରେ ପଚାରି ଦେଖ ତ !

କ'ଣ ବା ମୋର 

ଆନ୍ତରିକ ମନସ୍କାମନା !

ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ମୋର

ମାନବର କାୟା ,

ମୁକ୍ତିର ଅଦମ୍ୟ ଇଚ୍ଛା ;

ପ୍ରସ୍ତର ଶରୀରେ 

ସନ୍ତୁଳିତ ପ୍ରାଣ , 

ନାହିଁ କିଛି ଅଭିଳାଷା ;