ଆଉ କେତେ ଦିନ

ବିତି ଗଲା ଦୀର୍ଘ ଦିନ ତୁମ କଥା ଭାବି

ସାହା ଭରଷା କେବଳ ତୁମ ଫଟୋଛବି ।

ତୁମେ ମୋ ନୟନମଣି, ଅମୃତ ପଶରା

ମୋ ଭାଗ୍ୟ ଆକାଶେ ତୁମେ ପାହାଁନ୍ତିଆ ତାରା ।

କେତେ ପୂଣ୍ୟ ଅରଜିଣ ପାଇ ଥିଲି ତୁମେ

ବିଧି ଆଜି ବାମ ହେଲା ପକାଇଲା ଭ୍ରମେ ।

ବୁଝି ପାରିଲନି ଥରେ ମୋ ଅନ୍ତର କଥା

ଆଦରିଲ ଅନ୍ଧ ଭାବେ ପୁରାତନ ପ୍ରଥା ।

ତିରିଶ ବରଷ ଚାହିଁ ଆଖିରେ ଅନ୍ଧାର

କିଏ ଗଢି ଦେଲା ତୁମେ କଷଟି ପଥର ।

ପଦିଏ କଥାରେ ତୁମେ ଛାଡି ଚାଲିଗଲ

ସେ କଥାରେ କେତେ ସ୍ନେହ ଓଜନ ନକଲ ।

ତୁମ ବିନା ଶୁନ୍ୟ ଲାଗେ ମୋ ଘର ଦୁଆର

ଅଙ୍ଗହୀନ ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥା ଯେହ୍ନେ କଟା ପର ।

କି ଅବା ପାଇଲ ତୁମେ ମୋ ଠାରୁ ଦୂରେଇ

ନୀରବ ବେଦନା ତୁମେ ନପାରୁଛ କହି ।

ସମ ପରି ଏକ ପ୍ରାନ୍ତେ ମୋ ହୀନ ଅବସ୍ଥା

ପରିଣତ ବୟସରେ ତୁମ ଠାଇଁ ଆସ୍ଥା ।

ତୁମେ ମୋ କଅଁଳ ଖରା ପ୍ରଭାତୀ ଗୀତିକା

ତୁମଠୁ ବିୟୋଗ ହୋଇ ଲଭିଲି ମୁଁ ଶିକ୍ଷା ।