ଆଉ ବୟସ ମୋର କାହିଁ

କହିଛନ୍ତି ଦୈତ୍ୟ ଗୁରୁ ବିଶ୍ୱକେତୁ

ଦେବର୍ଷି ନାରଦ ମୁନୀ

ଦେବତା ଅଟନ୍ତି ଅସୁର କୁଳର

ମହାଶତୃ ଗୁଣୀ ଜ୍ଞାନୀ ।

ସ୍ୱୟଂ ନାରାୟଣ ଜନମ ଲଭିବେ

ଦେବକୀ ଅଷ୍ଟମ ଗର୍ଭ

ବଧ କରି କ°ସ ଦେବତାଙ୍କ କଷ୍ଟ

କରିବେ ହେଳେ ଲାଘବ ।

ଲୋକ ନୃପମଣି ନରାଧମ କ°ସ

ଦୁର୍ଦ୍ଦଶ ଅସୁର ବୀର

ନିଜର ମରଣ ବୃତ୍ତାନ୍ତକୁ ଭାଳି

ଅସ୍ଥିର ହୁଏ ଅଧୀର ।

ଅନ୍ଧ କାରାଗାରେ କରିଅଛି ବନ୍ଦୀ

ଦେବକୀ ଓ ବସୁଦେବ

ପକାଇଛି ବେଢି ଲୈ।ହର ଶୃଙ୍ଖଳ

ମୁକ୍ତି ଆଶା ଅସମ୍ଭବ ।

ମୂଷଳଧାରାରେ ବରଷନ୍ତି ଇନ୍ଦ୍ର

ଭାଦ୍ର କୃଷ୍ଣ ଅଷ୍ଟମୀରେ

ମୂର୍ଚ୍ଛିତା ଦେବକୀ ପ୍ରସବିଲେ ପୁତ୍ର

କାରାଗୃହେ ଅନ୍ଧକାରେ ।

ପିତା ବସୁଦେବ ଦେଖି ଚତୁର୍ଭୁଜ

ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ ଖରେ

ଉତ୍ତାଳ ଯମୁନା ସ୍ରୋତକୁ ଉଲ୍ଲଙ୍ଘି

ଉପଗତ ଗୋପପୁରେ ।

ଯଶୋଦାଙ୍କ କୋଳୁ ଉଠାଇ ଆଣିଲେ

ନବଜାତ ଶିଶୁ କନ୍ୟା

ଶୋଇଦେଲେ ପାଖେ ଦେବକୀ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ

ଥିଲେ ସର୍ବେ ନିଦ୍ରାଚ୍ଛନ୍ନା ।

ପ୍ରତ୍ୟୁଷ ପହରୁ ଶୁଣି କୁଆଁକୁଆଁ

କ°ସାସୁର ହୋଇ ରୋଷ

ଆସିଲେ ଝପଟୀ କାରା ପ୍ରକୋଷ୍ଠକୁ

କରି ଉଚ୍ଚ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ।

ସଚେତା ଦେବକୀ ଆକୁଳ ବିକଳ

ସବିନୟ ଅନୁରୋଧ

ଏଡି ଦେଲେ କ°ସ ଆଣିଲେ ଛଡାଇ

କରିବାକୁ କନ୍ୟା ବଧ ।

ମାରିଅଛ ଭ୍ରାତ ସାତଗୋଟି ପୁତ୍ର

କରି ନାହିଁ ପ୍ରତିବାଦ

କହନ୍ତି ଦେବକୀ ନୀରିହା କନ୍ୟାକୁ

କରନି ନିର୍ମମେ ବଧ ।

ଦେଉଛି ବଚନ କରିଦେବି ଦାନ

ହୋଇବ ସେ ପୁତ୍ରବଧୁ

ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ କରିବ କୁଳକୁ ତୁମର

ଦୂର କର ଚିନ୍ତା ମନୁ ।

ଆଉ ନାହିଁ ମୋର ବୟସ ଆୟୁଷ

ଜନମ କରିବି ପୁତ୍ର

ନିଷ୍କଣ୍ଟକ ତୁମେ ଭୋଗକର ରାଜ୍ୟ

ରକ୍ଷାକର କନ୍ୟା ଭ୍ରାତ ।

କହିଲେ ଆକ୍ରୋଶେ ଭଗିନୀକୁ କ°ସ

ଭାରିଯା ରୂପକୁ ଧରି

ମାରିଥିଲେ ପରା ବୈଲୋଚନ ବୀର

ଏହି ନାରାୟଣ ହରି ।

ମାୟାରୂପୀ ନାରୀ ଦୁର୍ଗା ରୂପ ଧରି

ମାରିଲେ ମହିଷାସୁର

ମଲେ ଚଣ୍ଡମୁଣ୍ଡ ରକ୍ତବୀର୍ଯ୍ୟ ପରି

କେତେ ବଡ଼ ମହାବୀର ।

ଶୂନ୍ୟରୁ କଚାଡି ପ୍ରସ୍ତର ଉପରେ

ମାରିଦେବି ଛେଚି ମୁଣ୍ଡ

କନ୍ୟାଟିଏ ବୋଲି ନାହିଁ ହୃଦେ ମୋର

ତିଳେ ଦୟାମାୟା ସ୍ଥାନ ।

ପାଞ୍ଚଇ ପାମର ପାପିଷ୍ଠ ଦୁର୍ମତି

ଦୈବୀଶକ୍ତି କରି ନାଶ

ହୋଇବ ଜଗତେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା

କାଳପାଶେ ହୁଏ ଧ୍ୱଂସ ।

ବିନାଶ କାଳରେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି

ଉଚ୍ଚାଟଇ ଶୂନ୍ୟବାଣୀ

ସୁନ୍ଦର ପ୍ରକୃତି ତେଜି ସବୁଜିମା

ଲେଲିହାନ ଶିଖା ଚଣ୍ଡି ।