ଆତ୍ମହତ୍ୟା

ଏଇ ନିର୍ଜନ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅ ରାତିରେ 

ଶୂନସାନ ରାସ୍ତାରେ

ବାତ୍ୟାରେ ନଇଁ ପଡ଼ିଥିବା ବରଗଛଟା

ମୋତେ କହୁଛି କେତେ ଆଉ ଚାଲିବୁ

ଏକାଏକା , ଥକି ଗଲୁଣି

ଆ ଝୁଲିଯା ମୋ ଡାଳରେ

କେହି ନହେଲେ ମୁଁ ତୋତେ ଆଶ୍ରା ଦେବି

ତୋର ମୋର କଥା ହେବା ଚୁପଚାପ

ଏ ସହରଟା ନିଦେ ଶୋଇଗଲା ପରେ।

ମୁଁ କହିଲି ସତ କହ

ତୁ ବି ମୋତେ ଠକି ଦବୁନି ତ!

ସକାଳେ ଲୋକମାନେ ଜାଣିଗଲା ପରେ

ସେ ହସି କହିଲା, ନା ରେ ! 

ଯେ ଅନ୍ୟ ପାଇଁ ବଞ୍ଚିବା ଶିଖିଛି

ଠକିବା ଲେଖା ନାହିଁ ତା ଜାତକରେ ।।