ଆସିନି କି ଭାବିବାର ବେଳ

ସର୍ଜନା ହୋଇଛି ସଂସାର,

ମରଣତ, ଧୃବ ସତ୍ୟ,

ମୃତ୍ୟୁ ଆସିବ ତା ସମୟ ଦେଖି,

ସେଥିପାଇଁ କାହିଁକି କରିବା ଭୟ ?

ଫେରି ଯିବା ଆମେ ଦିନେ

ଯେଉଁଠୁ ପରା ଆସିଥିଲେ,

ବିଦାୟ ବେଳାର ଶେଷ ସ୍ପର୍ଶେ,

କିପରି ପାଇବା ଆମେ ଶାନ୍ତି ?

ସେ ହେଉକି ସଂସାରି,

ହେଉ ପଛେ ରୁଷି, ସର୍ବ ତ୍ୟାଗକାରୀ,

ଅବା ମହା ଗର୍ବୀ ଓ ଅହଂକାରୀ,

ଭାଳେନିକି ମଣିଷ ବାରମ୍ବାର ?

ଯାହା ହୃଦୟ ନିର୍ମଳ,

ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ଚାକଚକ୍ୟ ତାର,

ମଣିଷ ପଣିଆ ଲୋଡ଼ା,

କଅଣ ଦରକାର ଘର ଗାଡ଼ି ଘୋଡ଼ା ?

ଜୀବ ଓ ଉଦ୍ଭିଦ ହୋଇଛି ସୃଷ୍ଟ,

ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁ, ଜାତି ଅଜାତି, ଧରମର

ଭେଦଭାବ, ବଡ ସାନର ଅନ୍ତର,

ମଣିଷ ମନରେ ଆସିଲା କେବେଠୁ ?

ଆମେ ସବୁ ତ ମଣିଷ,

ଗୋଟିଏ ସୁତାରେ ବନ୍ଧା,

ରକତର ରଂଗ ଭିନ୍ନ ନୁହେଁ ଏଠି,

ଭେଦ ଭାବ ଚିନ୍ତା ନୁହଁଇ କି କୁସଂସ୍କାର ?

ଜାତି ଧର୍ମ ଭେଦଭାବ ଅଟେ କୁସଂସ୍କାର,

ସମାନତା ଅଟେ ଅଂଗ ପ୍ରକୃତିର,

ଭେଦଭାବ ବିରୁଦ୍ଧେ ଲଢୁଥିଲେ ମହାତ୍ମାଗାନ୍ଧୀ,

କାହିଁକି ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଗୁଳିରେ ଦେଲେ ଉଡାଇ ?

ଶବରୀ ଅଇଁଠା ଖାଇଥିଲେ ରଘୁନନ୍ଦନ,

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ପତି ଜାତି ଅଜାତି କରିଥିଲେ ଦୂର,

କୁହ ଭାଇ ଭଉଣୀ, ଭେଦଭାବ, ହିଂସା, ଦ୍ୱେଷ,

ଏହା କି ଭାବନା ହିନ୍ଦୁ ଚେତନାର ?

ସର୍ବେ ଭବନ୍ତୁ ସୁଖୀନଃ, ସର୍ବେସନ୍ତୁ ନିରାମୟ,

ଶାନ୍ତି, ପ୍ରୀତି ଭରି ଯାଉ ସଭିଙ୍କ ହୃଦୟ,

ଦେହେ ଖେଳିଯାଉ ପ୍ରେମ ଭାବ ଶିହରଣ,

ଏହା ନୁହେଁ କି ମୂଳତତ୍ତ୍ୱ ହିନ୍ଦୁ ଭାବନାର ?

ହିନ୍ଦୁ କେବେ ଘୋଷୁଥିଲା ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ,

ଲାଭ-କ୍ଷତିର ହିସାବ, ଭାଙ୍ଗୁଥିଲା ଶାନ୍ତି,

ଭାଇ ଭାଇ ସାଥେ ଲଗାନ୍ତି କଳହ,

ଆସିନି କି ବର୍ତ୍ତମାନ ଭାବିବାର ବେଳ ?