ଆଶାର ଅତୀତ

ହେ ଅତୀତ

କାହିଁକି ବାରମ୍ବାର ତୁମେ 

ବର୍ତ୍ତମାନ ସହ ଜୀବିତ ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛ 

ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ତ ନିଜକୁ ଇତିହାସର ସଜ୍ଞା ଦେଇଛ

ପୁଣି କାହିଁକି ମନତତ୍ତ୍ୱରେ ଉଦାହରଣ ସାଜୁଛ

ହେ ଅତୀତ

କାହିଁକି ବାରମ୍ବାର ତୁମେ

ଜହ୍ନର ଜୋତ୍ସ୍ନାରେ ଚମକି ପଡୁଛ

ଅମାବାସ୍ଯାର ଆଳରେ ତ ନିଜକୁ ଲୁଚେଇ ରଖିଛ

ପୁଣି କାହିଁକି ଦଦରା ନାଆର ମାଝୀ ସାଜୁଛ

ହେ ଅତୀତ

କାହିଁକି ବାରମ୍ବାର ତୁମେ

ଫଗୁଣ ରଙ୍ଗକୁ ଲୁଚି ଦେଖୁଛ

ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗକୁ ତ ନିଜ ଲୁହରେ ନିଜେ ଧୋଇଛ

ପୁଣି କାହିଁକି ମିଛ ହସରେ ବାଟ ଚାଲୁଛ

ହେ ଅତୀତ

କାହିଁକି ବାରମ୍ବାର ତୁମେ

ଓଦା ମାଟିର ବାସ୍ନାକୁ ଖୋଜୁଛ

ଶ୍ରାବଣର ମହ୍ଲାରକୁ ତ ନିଜେ ପାଦରେ ଆଡେଇ ଦେଇଛ

ପୁଣି କାହିଁକି ଲୁଚି ଲୁଚି ମେଘରେ ଭିଜୁଛ

ହେ ଅତୀତ

କାହିଁକି ବାରମ୍ବାର ତୁମେ

ନିଶବ୍ଦ ରାତିରେ ସାଥୀ ଖୋଜୁଛ

ଭିଡ ଭିତରୁ କାଢି ନିଜକୁ ତ ଏକାକି ବଞ୍ଚିବାର ସଂକଳ୍ପ ନେଇଛ

ପୁଣି କାହିଁକି ରାତି ଅଧରେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଛ ।