ଆଶାବଦ୍ଧ

ଜଣା ପଡ଼ୁଅଛି କାଳର ଭାବନା,

ମାନବ-ବିହୀନ ପୃଥ୍ଵୀର କାମନା । 

ପଠେଇଛି ତେଣୁ କରୋନା ଦୁର୍ଦ୍ଦାନ୍ତ,

ନିଷ୍ଠୁର କରିବ ମାନବଙ୍କୁ ହତ ।

ବହୁତ ହୋଇଗଲା କରୋନା, ବାସ୍

ଏଣିକି କରିବା ତାହାକୁ ଶେଷ । 

ଜାଣେନାହିଁ ନର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ବଳେ

ଶତ୍ରୁ ପରାଜିତ କରିପାରେ ହେଳେ । 

ଟିକା ସୂଚି ମୁନେ ଲଟକିଛି କାୟା,

ତା ସ୍ପର୍ଶରେ କାୟା ହୋଇଯିବ ଛାୟା ।

ଆସ ଦୁଃଖ ଭୁଲି ନିଷ୍ଠାରେ ରହିବା,

କରୋନା ମୃତ୍ୟୁର ଭୟ ଭୁଲିଯିବା ।

ମନେ ପକେଇବା ସବୁ ସୁଖ ଦିନ,

ବିସ୍ମରଣ ହେବ ସମସ୍ତ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନ ।

ଭୁଲିଯିବା ସବୁ ମାନ ଅପମାନ,

ମନେ ପକେଇବା ସ୍ନେହ ଓ ସମ୍ମାନ ।

ଭୋକିଲା ପେଟର ବ୍ୟଥା ଭୁଲିଯିବା,

ସାଙ୍ଗ ସାଥି ଖେଳ ମନେ ପକେଇବା ।

ନିରାଶା-ମେଘରେ କାହିଁକି ଭାସିବା !,

ଆଶା-ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସେଥିରେ ଆଙ୍କିବା ।

ନିର୍ମଳ ଆନନ୍ଦେ ତା’ ଦର୍ଶନ ହେବ,

ଦୁଃଖର ଜୁଆର ଭଟ୍ଟା ପଡ଼ିଯିବ ।

ସମାଧି ରଚିବା ସବୁ ବ୍ୟଥା ତୋଳି

ଆସୁ ପଛେ ବାତ୍ୟା ଆସୁ ଝଡ଼ ଧୂଳି ।

ଏହି ସଂସାରରେ ସବୁ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ,

ଯଦି ଏହା ସତ୍ୟ, ରୋଗ ବି ଅସ୍ଥାୟୀ ।

ମୃଣ୍ମୟ ଶରୀର ମାଟିରେ ମିଶିବ,

ଯେ ସ୍ଥାନୁ ଆସିଛି ସେ ସ୍ଥାନକୁ ଯିବ ।

ଅସମୟେ କିନ୍ତୁ ଯିବାକୁ ଦେବାନି,

ଆମ ଦୃଢ଼ତାକୁ କ୍ଷୟ କରିବାନି । 

ଦୁଃଖର ମରୁରେ ସୁଖ-ମରୂଦ୍ୟାନ,

ଅଳ୍ପ ହେଉ ପଛେ ମିଳିବ ସନ୍ଧାନ । 

ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ-ପ୍ରସ୍ତର ଶିଳା ଖୋଳି ଆମେ,

ସ୍ୱାଦୁ ଆଶା-ଜଳ ପାଇବା ସମ୍ଭ୍ରମେ ।

ଡରନାହିଁ ପିତା, ମାତା ଓ ଭଗିନୀ,

ପାହିଯିବ ଶୀଘ୍ର ଏ କାଳ-ଯାମିନୀ ।

ଝଲସିବ ନଭେ ସୌଭାଗ୍ୟ-ଦାମିନୀ,

ଖୁସି-ହାସ୍ୟ ରୋଳେ କମ୍ପିବ ମେଦିନୀ ।

ଜୀବନଦ ନୀର ପୁନଶ୍ଚ ଝରିବ, (ଜୀବନଦ – ମେଘ)

ଜୀବଧାନୀ ଆମ ନବ ରୂପ ନେବ । (ଜୀବଧାନୀ – ପୃଥିବୀ)

ଜଳ ସ୍ଥଳ ଆଉ ଆକାଶ ନିଶୁନ,

ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ ପୁନଃ ମାନବୀୟ ଯାନ ।

ଶୂନ୍ୟ ପଥେ ପ୍ରାଣୀ ହେବେ ଚଳାଚଳ,

ଶୂନ୍-ଶାନ୍ ଘରେ ହେବ କୋଳାହଳ । 

ଆସ ଭାଇ ବନ୍ଧୁ ସଖା ଓ ସମ୍ବନ୍ଧୀ, 

ବିଜ୍ଞାନୀ ଖୋଜିବା ତା ମୃତ୍ୟୁର ବିଧି ।

କର୍ମହୀନ ହୋଇ ଗୃହେ ନ ରହିବା,

ନିଜ ଗୃହକର୍ମ ନିଜେ କରିଯିବା ।

ଅକର୍ମା, ଦୁଷ୍କର୍ମା ସାଥେ ନ ରହିବା,

ମୁଖା ଦେଇ ନାସା ମୁଖ ଢାଙ୍କିଦେବା ।

ଭୁତାଣୁ ଦେଉଛି ଅଦମ୍ୟ ବେଦନା,

ତେଣୁ ଫଟେଇବା ତାହାର ମୁର୍ଦ୍ଧନା ।

ଟିକାରେ କରୋନା-ମେଧ ଯଜ୍ଞ କରି,

ଆୟୁ ସ୍ଥିତାବସ୍ଥା ରଖିବା ସବୁରି ।

ଆଶଙ୍କିତ ନୁହେଁ, ହେବା ଆଶାନ୍ଵିତ,

କରୋନା ତ ହେବ ନିଶ୍ଚେ ପରାହତ ।

ସଙ୍ଗରୋଧଦ୍ୱାରା କରିବା ଆବଦ୍ଧ,

ନିରାଶ ନ ହୋଇ ହେବା ଆଶାବଦ୍ଧ ।

ଦେଇ ସାରିଲାଣି ବହୁ ପରାଭବ,

ଟିକା-ସୂଚି ଘାତେ ହେବ ସେ ନିଷ୍ପ୍ରଭ ।

ଶୁଭିଲାଣି ଆଶା-ଆଷାଢର ନାଦ,

ନିରାଶା-ନିଷିକ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ଜାଗ୍ରତ ।