କରୋନା

ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି ପ୍ରଳୟ ଆସିବ,

ନ ଦେଖିବା କଥା ରଟନା,

ଚକ୍ଷୁ ସାମନାରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଦେଖୁଛେ,

ବିଭୀଷିକାରେ କରୋନା ।

ତା’ ସ୍ପର୍ଶରେ ଦେହ ଗଠନ ନିଃଷ୍ପ୍ରଭ,

ମରଣ ତାର ଚୁମ୍ବନେ,

ନିଜେ ଅଶରୀରୀ, କରିପାରେ ଜୀବ

ଅଶରୀରୀ କିଛି ଦିନେ ।

ନାହିଁ ହାତ ଗୋଡ଼, ଆଖି, ନାକ, କାନ

କିଛି ବି ସେହି ଖାଏନା,

ଅଦୃଶ୍ୟ ଜଳଧି ଦିଏ ଶ୍ୱାସ ରୁନ୍ଧି,

କାତ ତାକୁ ତ ପାଏନା ।

ନାମଟି କରୋନା ନାହିଁ ତା କରୁଣା,

ଧ୍ଵଂସ ତାହାର ସାଧନା,

ସଂସାରର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ ଯେ ମାନବ

ନାହିଁ ତାହାର ଭାବନା ।

ଭୂତାଣୁ ଭୟରେ ନିଜ ଘରେ ଆମେ,

ରହୁଛୁ ଯେପରି ବନ୍ଦୀ,

ଯିଏ ବାହାରିଲା ରୋଗରେ ପଡ଼ିଲା,

ଦିନ ସରେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ।

ଅଫିସ, କଲେଜ, ବିଦ୍ୟାଳୟ ଆଦି,

ସବୁ ହୋଇଗଲା ବନ୍ଦ,

ଘରେ ଥାଇ କମ୍ପ୍ୟୁଟର ମାଧ୍ୟମରେ

କରିବା ମିଳେ ସନନ୍ଦ ।

ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ଶଯ୍ୟା ମିଳୁନାହିଁ ,

ମିଳୁନି ଯଥା ଔଷଧ,

କଳା ବଜାରକୁ ଚାଲିଯାଏ ତାହା,

ହତାଶାରେ ରୋଗୀ ସ୍ତବ୍ଧ ।

ଦୁଃଖର ବିଷୟ ବିପଦ କାଳରେ,

ମାରେନି ଏକା କରୋନା,

ହାତରେ ନ ମାରି ଭାତରେ ମାରନ୍ତି,

କେତେକ ଲୋଭୀ ଭାଇନା ।

ଔଷଧର ମୂଲ୍ୟ ସୁନାମି ସମାନ

ସୀମା ଲଙ୍ଘି ମାଡ଼ିଯାଏ,

ତା ସାଙ୍ଗକୁ ବଢେ ଆମ୍ବୁଲାନ୍ସ ମୂଲ୍ୟ,

ଅମ୍ଳଜାନ ଦାମୀ ହୁଏ ।

ଖାଦ୍ୟ ଦର ବୃଦ୍ଧି ହେତୁ ପାରନ୍ତିନି,

କିଣି ଗରିବ ମଣିଷ,

ବୁଦ୍ଧି ଦିଶୁନାହିଁ, ହାରନ୍ତି ପ୍ରତ୍ୟୟ

ହତାଶି କରିବ କିସ ! 

ଆମଦାନୀ କମ୍, ମୂଲ୍ୟ ବୃଦ୍ଧି ଦମ୍

କିଛି ନାହିଁ ଖାଇବାକୁ,

ପ୍ରିୟ ଲୋକ ମୃତ୍ୟୁ ବିବଶ କରୁଛି,

ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ । 

କରୋନା ରୋଗରେ ପରିବାର ମଧ୍ୟେ

କେହି କେହି ମରୁଛନ୍ତି,

ବାକି ଯେତେ ଲୋକ ଦୁଃଖରେ ଆସକ୍ତ,

ମରି ମରି ବଞ୍ଚୁଛନ୍ତି ।

ପ୍ରବାସୀ ଫେରନ୍ତି, ଶୂନ୍ୟ ରୋଜଗାର,

ବଞ୍ଚିବା ହୁଏ ଦୁଷ୍କର,

ତା’ଉପରେ ଚୋରି ଡକାୟତି ଚାଲେ,

ମାନବତା ମାନେ ହାର ।

ଧୀଶକ୍ତି ହଜୁଛି, ଲୋଭ ଗ୍ରାସୁଅଛି

କାଣ୍ଡ ଜ୍ଞାନ ଯାଏ ହଜି,

ନକଲି ଔଷଧ ଖାଇ ମର ପଛେ

ରହୁ ଲୋଭୀ ଆମେ ବଞ୍ଚି ।

ଯଦି ମୃତ୍ୟୁ ହେଲା, ଶ୍ମଶାନ ନେବାକୁ,

କାନ୍ଧ ଦେଉ ନାହିଁ କେହି,

ପରିବାର ଲୋକ ଅବା ଗ୍ରାମ ଭାଇ,

“ଯିବୁନି” ଦିଅନ୍ତି କହି । 

ଶ୍ମଶାନରେ କାଷ୍ଠ ମୂଲ୍ୟ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ,

ବଢାଏ ହୃତପିଣ୍ଡ ଗତି,

ଲାଗୁଛି ଯେମିତି ମାନବ ପଣିଆ

ହଜି ରଚୁଛି ଦୁର୍ଗତି ।

ଅଦୃଶ୍ୟ ଆକାର ମଚେ ହାହାକାର,

କହୁ ଆମେ ତାକୁ ମାର,

କେମିତି ସମୂଳେ ମରିଯିବ ସେହି,

ଖୋଜା ଚାଲିଛି ତାହାର ।

ବିଭୀଷିକା ଦେଖି ବିଜ୍ଞାନୀ ମାନବ,

ହୁଏ ଅତି ହୀନିମାନ,

ମଣିଷ ଜାତିର ମାନ ରଖିବାକୁ,

ଚେଷ୍ଟାରତ ସବୁଦିନ।

ଅତିଶୟ ପାପ-ପଙ୍କରେ ଜଡ଼ିତ,

ହୋଇଛନ୍ତି ଜୀବଗଣ,

ବୋଧହୁଏ ସେଥି ନିମନ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ହିଁ,

କରିଛନ୍ତି ଏ ଭିଆଣ ।