ମଧ୍ୟବିତ୍ତର ବିଳାପ

ସନ୍ତାନ ଚିନ୍ତନ ସରିଛି ଜୀବନେ, ପିତାମାତା ଅବସନ୍ନ,

ଟଙ୍କା ଜାକିଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର କି ଲୋଡ଼ା, ପିଲାମାନେ ଅପ୍ରସନ୍ନ ।

କି ସୁଖ କି ଟଙ୍କା ମନରେ ଭାବନା, କେଉଁଠୁ ନିଏ ଜନମ !

ସବୁ ସୁଖ, ଟଙ୍କା ବାଣ୍ଟିଦେଲା ପରେ ବଳିଥାଏ ପୋଡ଼ା କର୍ମ ।

ଭାବନ୍ତି ପିଲାଏ ସବୁ ଭବ୍ୟ ସୁଖ ଭୋଗ କରି ସାରିଥିବେ, 

ସୁଖ ବଦଳରେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରି ପୋଷିବା କାହୁଁ ଜାଣିବେ ?

ଭାବି ପାରନ୍ତିନି, ତାଙ୍କରି ନିମନ୍ତେ ମରି ମରି ଜିଇଁଛନ୍ତି

ସବୁ ସୁଖତକ ଗୋଡ଼ରେ ଆଡ଼େଇ ଗରିବୀରେ ବଞ୍ଚିଥା'ନ୍ତି ।

ସପ୍ତାହରେ ଥରେ ଆମିଷ ଭୋଜନ ଛଅ ଦିନ ଏଣୁ ତେଣୁ,

କାଲିକୁ କିଣିବା ଦିବ୍ୟ ଖାଦ୍ୟ କାଲି ହଜେ ଦିନ ଗଣୁ ଗଣୁ ।

ହଳିଏ ପୋଷାକ ଏକ ହଳ ଚଟି ପାଦରେ ଫୋଟକା ଥାଏ, 

ଦେଖାନ୍ତିନି କେହି ନିଜର ଗରିବୀ ଲଜ୍ଜା ଅନୁଭବ ହୁଏ ।

ମାତାଙ୍କର ହାତେ ସୁନା ଚୁଡ଼ି ନୁହେଁ ପାଣି ଚୁଡ଼ି ଶୋଭାପାଏ,

ସୁନା ଚୁଡ଼ି ଅଳି ହୃଦୟ ଥରାଏ, ଥଳିରେ ଅର୍ଥ ନଥାଏ ।

ପିଲା ହସିଦେଲେ ଲାଗେ ସ୍ଵର୍ଗ ସବୁ ଦୁଃଖ ବିସ୍ମରଣ କରୁ,

ସଂସାରର ସବୁ ମାନ ଅପମାନ ହସି ହସି ପାନ କରୁ ।

ବିତିଯାଏ ଦିନ ଆଗତ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ କହ କି ମଉଜ କଲୁ ? 

ସେହି ମଉଜରୁ ଯେତେ ଇଚ୍ଛା ମାଗ ଆନନ୍ଦରେ ଆମେ ଦେବୁ ।