ଆସ ,ଗୋ ଶାମୁକା

ବୈତରଣୀ କୂଳେ ବୁଲୁଥିଲି ଦିନେ

ସନ୍ତର୍ପଣେ ସାୟାହ୍ନରେ ,

ଅସ୍ତଗାମୀ ସୂର୍ଯ୍ୟ ସ୍ମିତ ହସୁଥିଲେ

ପ୍ରତୀଚୀ ଦିକ୍-ବଳୟରେ ।

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ହସରେ ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶ

ହେଉଥିଲା ଉଦ୍ଭାସିତ ,

ସନ୍ଧ୍ୟାରାଣୀ ବୋଧେ ମଧୁ ମୂର୍ଚ୍ଛନାରେ

ଗାଇଯାଉଥିଲେ ଗୀତ ।

ପକ୍ଷୀଙ୍କ କାକଳି ବିଜନ ତୀରରେ

ଭରୁଥିଲା ମାଦକତା ,

ସୁଲୁସୁଲୁ ବାଆ ବହି ଯାଉଥିଲା

ନୟନେ ଭରି ସାନ୍ଦ୍ରତା ।

ବୈତରଣୀ ନୁହେଁ ବିତର୍କ ତଟିନୀ

ନୁହେଁ ଗଙ୍ଗା ଗୋଦାବରୀ ,

ତଥାପି ତା' ବକ୍ଷେ ରହିଛି ବହଳେ

ପୁଣ୍ୟତାର ଆଶାବରୀ ।

ନିର୍ଜନ କୂଳରେ ନଜର ପଡିଲା

ଶୋଇଛି ଏକ ଶାମୁକା ,

ଆଖିରେ ତାହାର ଅନନ୍ତ ପିପାସା

ଅଧରେ ଅଛି ପ୍ରତୀକ୍ଷା ।

ବିଜନତା ବକ୍ଷ ଭେଦିଯାଉଥିଲା

ତା' ପ୍ରତୀକ୍ଷା-ପାରାବାର ,

ବିଜନତା ତୁମେ ବର୍ଜନସାପେକ୍ଷ

ବରଂ ଭଲ କାରାଗାର ।

ନିଶୀଥ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ନରମ ରଙ୍ଗରେ

ଶାମୁକାର ସୁନ୍ଦରତା ,

ଉଦ୍ଭାସିତ ହୋଇ ଭରି ଦେଉଥିଲା

ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଆତ୍ମସତ୍ତା ।

ସୁନ୍ଦରତା ସିନା ପ୍ରକୃତିପ୍ରଦତ୍ତ ,

ନିୟତିକୃତ ବେଦନା ,

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ତା'ର ଭରିଦେଉଥିଲା

ଅକଥନୀୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

ଭାବିଲି ଯିବି ତା' ଶାଣିତ ଶେଯକୁ

କହିବି ପଦିଏ କଥା ,

ଭାବିପାରିଲିନି , ଲୁଟିପାରିବି କି

ଅନ୍ତରୁ ଅବ୍ୟକ୍ତ ବ୍ୟଥା ।

ବେଦନାସିକ୍ତ ତା' ନିର୍ଲିପ୍ତ ଚାହାଣି

ତା' ପାଖକୁ ନେଲା ଟାଣି ,

ଆଉଁଶିଦେଲି ତା' ଚୂର୍ଣ୍ଣକୁନ୍ତଳକୁ

ବେଦନା ପାରିଲି ଜାଣି ।

ଅନେଇ ଦେଲା ସେ ଅଶ୍ରୁଳ ନୟନେ

ହୃଦୟ ହେଲା ମୋ' ହାଣି ,

କହିଲି , ଶାମୁକା ସାଥେ ତୁମ ଅଛି ;

ନୁହଁ ତୁମେ ଏକାକିନୀ ।

ଧନ୍ୟ ତୁ , ବିଧାତା ବିଚିତ୍ର ଭିଆଣ ,

ଶାମୁକା ଦେହରେ ମୁକ୍ତା ,

ଦେଇଅଛୁ ସିନା , ଲଦି ଦେଇଅଛୁ

ବିତର୍କିତ ବିଜନତା ।

ଶାମୁକା ଗୋ ତୁମେ ଏଡ଼ିକି ସୁନ୍ଦରୀ

କେଉଁ ଉପାଦାନେ ଗଢ଼ା

ମୁକ୍ତାଦେହୀ ମାତ୍ର ନିର୍ଜନ ଦ୍ବୀପରେ

ରୁହ ହୋଇ ଅସଜଡା ।

ଆସ , ଗୋ ଶାମୁକା ନେବି ମୁଁ ତୁମକୁ

ମୋ' ଭଙ୍ଗାରୁଜା ଘରକୁ ,

ଘର ସିନା ଭଙ୍ଗା , ମନ ନିରିମଳ ,

ସାଇତିବି ମୁଁ ତୁମକୁ ।

ଏଇ ଜନମରେ ନ ହେଲା ତ ନାହିଁ

ଆର ଜନମର ପାଇଁ ,

ରହିବ ମୋ' ପାଶେ ନ୍ୟାୟ ନିର୍ବିଶେଷେ

ସୁନାକଣ୍ଢେଇଟେ ହୋଇ ।