ଆସ ବଞ୍ଚାଇବା ଅଛିଯାହା ଅବଶେଷ

ଅକାତରେ ଦାନ ଧର୍ମ କରିବା ପାଇଁ

ମଣିଷ ମନରେ, କ୍ଷୁଧାର “ଜୁଆର 

ଉଠେ” କରେ ହାଇଁ ପାଇଁ ।

ସଂଗ୍ରାମ କରି ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ଶକ୍ତି,

ନାହିଁ ତ ତାହାର ହଜିଛି ଅତିତ ସ୍ମୃତି,,

ସତେକି ଆସିବ ଫେରି / ସୁପ୍ତ ଗୈାରବ,ଲୁପ୍ତ ସୈାରଭ

ଉଠିବ ଦିଗନ୍ତ ଭରି,

ଦୁଃଖ କାହାଣୀ ଗାଥା / ବଖାଣି ବି କିବା 

ଲେଖିବାକୁ ମୋର ଲେଖନୀ କରଇ ଚିନ୍ତା  ।।

କାଶ୍ମୀର ଠାରେ ଉଗ୍ରପନ୍ଥୀ ର ମେଳା

ଭୂ-ସ୍ଵର୍ଗ ଯହିଁ ଶବ ଖେଳେ ଲୋଳେ

ଛୁଟେ ଖାଲି ଗୁଳି ଗୋଳା,

ପଞ୍ଜାବ କେଶରୀ ରଣଜିତ ସିଂହ ମାଟି

ବାହୁନି କାନ୍ଦେ ସନ୍ତ୍ରାସବାଦୀ ଧରିଛି ତା ମଥା ଚୁଟି

ରାମ,ଆଲ୍ଲା ଅଯୋଧ୍ୟାରେ / ଅଜବ ଯୁନ୍ଧ

ଇଏ କି ଶୁଦ୍ଧ ଇତିହାସ ରଚିପାରେ

ନିସ୍ଵ ମରଇ ଏଠି / ଆଗାମୀ ଦିନର

ସପନ ନିରବେ ସମାଧି ନିଅଇ ସେଠି ।।

ସନ୍ତ୍ରାସବାଦୀ ହେଉ ବା ଉଗ୍ରବାଦୀ

ମଣିଷ ସାଜିଛି,ମଣିଷ ହୋଇଛି

ମଣିଷ ର ପ୍ରତିବାଦୀ ।

ଗୁମୁରି ଉଠଇ ମଣିଷ ମନର କ୍ଳେଶ,

ଦୈନ,ଯାତନା ଭରିଯାଏ ଦଶଦିଶ,,

ବଞ୍ଚିବା କେମିତି କୁହ / କାନ୍ଦେ ଜନନୀ

ମା ମାତୃଭୂମି ରସ ଶୂନ୍ୟ ଧରାମୟ

ବି-ବର୍ଣ୍ଣ, ବିଷର୍ଣ୍ଣ ବେଶ / ଏଇକି କଳ୍ପିତ

ଭାରତ ବର୍ଷ, ବିଶ୍ଵ ଗୁରୁର ଦେଶ ।।

ଶୂନ୍ୟ ଆକାଶେ ଶକୁନ ରଚଇ ଲୀଳା

ବୃକ୍ଷ କ୍ରୋଟରେ ଲୋଲୁପ ଦୃଷ୍ଟିରେ

ପେଚକ କରଇ ଖେଳା ।

ଡେଇଁ ବୁଲୁଛନ୍ତି ଶ୍ଵାନ ଓ ଶୃଗାଳ ଦଳ

ଦିଶେ ଖାଲି ଆହା ନର ରୂପ ତଳ 

କଂକାଳ ମାଳ ମାଳ ।

ଦୁର୍ଗମ ଏଇ ପଥ / ମଣିଷ ମନର

ନଗ୍ନ କାମନା କରେ ତାକୁ କଳଙ୍କିତ

ସ୍ଵାର୍ଥ କାମନା ବିଷ / ଜାଳି ପୋଡ଼ି ଦିଏ

ଆସ ବଞ୍ଚାଇବା ଅଛି ଯାହା ଅବଶେଷ ।।

(୧୯୯୨ ରେ ଆକାଶବାଣୀ କେଉଁଝର କେନ୍ଦ୍ର ରୁ ପ୍ରସାରିତ)