ଆପଣା ହସ୍ତେ ଜିହ୍ୱା ଛେଦି

ନିଦାରୁଣ ଏଇ ଗ୍ରୀଷ୍ମର ପ୍ରକୋପ

ସହିବାଟା କଷ୍ଟ କର

ଋତୁ ଚକ୍ରେ ପଡ଼ି ନିରୁପାୟ ହୋଇ

ମାନବ ଯୋଡଇ କର ।

ଆମରି ଉତ୍ପାତ ଅସହ୍ୟ ହୋଇଛି

ଆଜି ଏ ଧରଣୀପରେ

ସବୁଜ ବନାନୀ କଳ ବଳେ ନାଶି

ଗ୍ରୀଷ୍ମକୁ ଡାକିଲା ଘରେ ।

ଚଉଦିଗେ ଦିଶେ କଂକ୍ରିଟ ନିଳୟ

ତାପ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ଯନ୍ତ୍ର

ଆପଣ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗକୁ ବୁଝି

ମନୁଷ୍ୟ କରେ ପ୍ରଯତ୍ନ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ପ୍ରବାହର ବାଧା ପ୍ରାପ୍ତ ପାଇଁ

ନାହିଁ ଯେ କାନନ ବୃକ୍ଷ

ଏମନ୍ତ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ଅରି ରୂପ ଧରି

ସମୀର ପାଲଟେ ଜଖ ।

ସଙ୍ଗେ ନୃତ୍ୟ କରେ ଅଂଶୁଘାତ ବ୍ୟାଧି

ଆକ୍ରାନ୍ତ ଦୁର୍ବଳ ଦେହ 

ନମାନେ ଗରିବ କି ଅବା ଅମିର

ଏହି ତ ଗ୍ରୀଷ୍ମର ସୁଅ ।

ଜଗତ ପାଇଁକି ଉଦାସୀନ ଭାବ

ନେଇ ଯାଏ ଧ୍ୱଂସ ଦିଗେ

ଆତ୍ମ ବଡିମାରେ ମନୁଷ୍ୟ ବସିଛି

କାହା ପାଇଁ ଅନୁରାଗେ ।

ଯେତେ ଦିନ ଯାଏ ନ ରୋପିବ ଚାରା

ଚାଲିବ ତାଣ୍ଡବ ନୃତ୍ୟ

କାଳର ଆୟତେ ପେଷି ହୋଇ ଯିବା

ବିତ୍ତ ଥାଇ ହେବା ଭୃତ୍ୟ ।