ଆଲୋକ ଓ ଉତ୍ତାପ

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ଯ ଚକିତ କରେ ଦେଖି ବିଶ୍ବଲୀଳା

ବିଶ୍ବନିୟନ୍ତାଙ୍କ  ବିଧି କଳା ସୁ‐ବିପୁଳା ।

ରହସ୍ଯମୟୀ ପ୍ରକୁତି ଗୋପନ ଭଣ୍ତାରେ

ସଯତନେ ଭରା ବହୁ ବିଭା ନିରନ୍ତରେ  ।

ବୈଜ୍ଞାନିକେ ଖୋଜି ତାହା କରି ଆବିଷ୍କାର

ଅର୍ପନ୍ତି ଜୀବନେ ବହୁ ବିଭବ ସମ୍ଭାର ।

ମାୟା ମୟୀ ପ୍ରକୁତିର ରହସ୍ଯ ଗାରିମା

ଅନାଦି ଅନନ୍ତ ଯାର ନାହିଁ ପରିସୀମା ।

ଅକଳନ କଳା ବିଦ୍ଯା ଜ୍ଞାନ ଓ ବିଜ୍ଞାନ

ଅନାୟାସେ ସାଧେ ନର ସବୁଠି ଧୂରୀଣ ।

ଗବେଷଣା କରି କାଢେ ବହୁ ତଥ୍ଯ ରାଶି

ଆପଣା ଜୀବନ ଭରେ ନିତ୍ଯ ସେହୁ ଖୁସି ।

ହରଷ ମୁଖର କରେ  ଭାବର ପ୍ରାବଲ୍ଯେ

ଦୁର୍ମୂଲ୍ଯ ବିଭା ‐ବିଭବେ ଲଗାଏ ସେ କାର୍ଯ୍ଯେ ।

ସୂର୍ଯ୍ଯ ହିଁ ସକଳ ଶକ୍ତି ଆଧାର ଅଟନ୍ତି

ତାଙ୍କ ଠାରୁ ସର୍ବେ ତାପ ଆଲୋକ ଲଭନ୍ତି ।

ହେଲେବି ମଣିଷ ନିଜ ସାଧନା ପ୍ରକାଶି

ଆଲୋକ  ଉତ୍ତାପଦାୟୀ ଦ୍ରବ୍ଯ ନିର୍ମାଣିଛି ।

ଅନେକ ପ୍ରକାର ଉତ୍ସ ତାପ ଆଲୋକର

ରହି ମଣିଷ ସାହାର୍ଯ୍ଯ କରି ନିରନ୍ତର  ।

କାଳକ୍ରମେ ସେ ସକଳ ହୋଇଯାଏ ଶେଷ 

ପୁଣି ଉଦ୍ଭାବିତ ହୋଇ ଥାଏ ଆନ ଉତ୍ସ ।

ଅନାଦି କାଳରୁ ଏହି ଧାରା ଅବିଛିନ୍ନ

ଚଳି ଆସିଛି ଚଳିବ ନିତ୍ଯ ଚିରନ୍ତନ  ।

ବିଦ୍ଯୁତର ଆବିଷ୍କାର କରି  ନର ଆଜି

ଅଶେଷ ପ୍ରକାର କାର୍ଯ୍ଯ ସୁସହଜେ ସାଧି  ।

ପାରୁଅଛି ସୁ‐କୌଶଳେ ସବୁ ଅନାୟାସେ

ସବୁବେଳେ ଆନନ୍ଦରେ ତା'ର ବେଳା ବିତେ ।

ବିଦ୍ଯୁତ ଶକ୍ତିର ହୋଇ ନାନା ରୂପାନ୍ତର

ଆଲୋକ ଉତ୍ତାପ ଦାନେ ଥାଏ ନିରନ୍ତର ।