ଆଖି

ବିଚିତ୍ର ଏ ଦୁନିଆ,

କେବେ ସତ ତ କେବେ ମିଛ,

ବେଳେବେଳେ ଆଖି ଦେଖି ବି

ଅଦେଖାର ଅଭିନୟ କରେ ।

କାହିଁକି ନା

ମିଛର ପ୍ରହେଳିକା ପାଖରେ

ସତ୍ୟତା ହାର ମାନିଯାଏ ।

ପ୍ରକୃତିର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ

ଆଖି ମନଭରି ଉପଭୋଗ କରେ,

ଆତ୍ମବିଭୋର ହୋଇ

ମନ ମୋର ନାଚିଉଠେ ।

ପ୍ରତାରଣା, ଛଳନାରେ

ଆଖି ମୋର ଲୁହ ଢାଳେ,

ହେଲେ

ଲୁହ ଧାର ଓଠ ପିଇଯାଏ ।

ଜହ୍ନ ଯେବେ ତା ନିଦ ଭାଙ୍ଗେ,

ମୋ ଆଖିବି ତା ନିଦ ଭାଙ୍ଗେ,

କିଛି ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତି ସାଉଁଟି

ଅଭିମାନି ଲୁହକୁ ଆୟତ୍ତ କରି,

ଦରଦୀ ଛାତିର କୋହକୁ

ଚାପିରଖେ ଆଖି ନିଜ କୋଣରେ ।

ପୁଣି

ବଞ୍ଚିବାର ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖାଏ ଆଖି,

ସତରେ ହଉ ଅବା ମିଛରେ

ଖୁସି ରହିବାର ଅଭିନୟ କରେ ।