ଆଖି ଆଉ ଦୁନିଆ

କାହିଁକି ତୁମେ ମତେ ଏମିତି ନିନ୍ଦୁଛ,

କଳଙ୍କି ଲାଗି ଲାଗି...

ସିନ୍ଦୁକରେ ସାଇତା ଦ୍ରବ୍ୟ ସଢ଼ି ଗଲାଣି ।

ହେଲେ....

ମୋର ଭୁଲ କଅଣ?

ସିନ୍ଦୁକର ଚାବି ପରା ତମ ପାଖରେ ।

ତମେ କଅଣ ଭାବୁଛ...

ଏ ଆଖି ନଦେଖୁ ବୋଲି,

ମୋ ଆଖିରେ ପୁଟ୍ଟଲ ବାନ୍ଧି,

ଛିନ୍ନ କରିଦେବ ମୋ ଅସ୍ତିତ୍ୱ !

ଆଖି ବନ୍ଦ ଥିଲେ ବି....

ମୁଁ ଶ୍ରବଣ କରିପାରେ,

ସତର୍କ ହେଇଯିବି...

ତୁମ ପାଦ ଧ୍ବନି ଶୁଣି ।

ଏ ଆଖି ଅଭିନୟ କରେ,

ହେଲେ ବୋକାଟା...

ଅଭିନୟ ଆସେନି ତାକୁ,

ଧ୍ବନି ବିନା ବି ସବୁ କହିଯାଏ ।

ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର ସିଏ...

ନିଜ ମନର ଦୁଃଖ ଦେଖେନି,

କିନ୍ତୁ,

ସାମର୍ଥ୍ୟରେ ହଉ କି ଅସମର୍ଥରେ,

ଅନ୍ୟର ଦୁଃଖ ଦେଖି...

କେଇଟୋପା ଲୁହ ଢାଳିଦିଏ ।

ତେଣୁ...

ବନ୍ଦ କର ଦୋଷାରୋପ,

ଯଦି....

ମୁଠାଏ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଇପାରିବନି,

ତାହେଲେ...

ମୁଁ ଦେଖିଥିବା ସ୍ୱପ୍ନକୁ...

ଏମିତି ଧୂଳିସାତ କରନି ।