ଆକାଶ

ସୁବିଶାଳ ନୀଳ ଛାତିରେ, ଆକାଶ!

ମହାଶୂନ୍ୟତାକୁ ଢାଙ୍କି,

ସୂର୍ଯ୍ୟ-ଚନ୍ଦ୍ର- ତାରା-ମେଘମାଳା ସବୁ

କୋଳେଇ ରଖିଛି କତି ।

ତାପେ ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରକୃତିର ପ୍ରାଣ

କରିବାକୁ ପ୍ରଶମନ,

ନୀଳ ନଭ କରେ ଜଳଦ ଘଟରୁ

ବାରି ଧାରା ସିଂଚରଣ ।

ନିର୍ଲିପ୍ତ ନିର୍ଲୋଭୀ ଯୋଗୀଟିଏ ପରି

ନିରାମୟ ମହା ମାନୀ,

ମହତ ଗୁଣର ବିଶାଳତା ନେଇ

ତୁମେ ପରା ମହା ଦାନୀ !

ପଞ୍ଚଭୂତେ ଗଢ଼ା ପ୍ରାଣୀର ଶରୀରେ

ଜାଣି ସ୍ଵ-ଅଂଶ ପ୍ରମାଣ,

ଉଚ୍ଚାସନେ ରହି ପାଶୋରିନି ନଭ

ଆପଣା କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମାନ ।

ପ୍ରହେଳିକା ନୁହେଁ ଆକାଶର ଏହି

ଦିବ୍ୟ ନୈସର୍ଗିକ ପ୍ରେମ,

ପ୍ରତିଦାନ ଆଶା ମନରେ ନରଖି

କରେ ଜୀବନର ଦାନ।

ହେ ଆକାଶ ! ତୁମେ ମୂଢ ମଣିଷକୁ

ଦେଉଥାଅ ନୀତି ଶିକ୍ଷା,

ପ୍ରମତ୍ତେ ନଭୁଲୁ ଆପଣାର ସହ

ଆପଣା ଜନର ରକ୍ଷା।