ଆଃ

ଆଃ..

ଶିହରୀ ଉଠିଲା ଲତା

କାହାର ଏ ସ୍ପର୍ଶ..!!

ଏତେ ମାଦକତା ଭରା

ସତେ କାହାର ବା ଏ ସ୍ନିଗ୍ଧ ପରଶ..!!

ଏ ମଳୟର ସ୍ପର୍ଶ ନୁହେଁ

ମଳୟ ଯେ

ଏତେ ଉନ୍ମାଦନା ଆଣି ପାରେନା..!!

ତା ସ୍ପର୍ଶରେ ଲତା

ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ତ ଶିହରୀ ଉଠେନା !

ଏ ସ୍ପର୍ଶ ନୁହେଁ ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକର

ଯେ କି..

ଏତେ ନିବିଡ କେବେ ହୋଇ ପାରେନା !!

ଯାହାର ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ କେବେ

ଲତା ନିଜ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଦିଏନା..!!

ନିଶ୍ଚୟ ନୁହେଁ ଏ ବାରିଧାରା

ସେ ତ..

କେବଳ ଟିକେ ଭିଜେଇ ଯାଇଥାଏ !

ତା ଛୁଆଁ କେବେ ଯେ

ଲତା ହୃଦୟକୁ ଭିଜେଇ ପାରେନା !

ନା.. ଏ ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ବି ନୁହଁ

ଯା ପାଇଁ..

ଲତା ଏମିତି ଥରି ଉଠିବ !

ଯାହାର କେଉଁ ନିଶବ୍ଦ ସ୍ପର୍ଶଟିଏ

ଲତାକୁ ଏତେ ବିଚଳିତ କରି ପାରେନା !

ତେବେ.. ଏ କାହା ସ୍ପର୍ଶ !

ଯାହା ଏତେ ଆପଣାର !

ଆଉ ବି ଏତେ ଚମତ୍କାର !

ଯାହା ପାଇବା ପରେ ଲତା..

ନିଜକୁ ନିଜେ ଆଉ ଖୋଜି ପାଏନା..!!

ପୁନଃ ଛୁଇଁ ଗଲା ସେ

ଟିକେ ହସି କହିଗଲା

ମୁଁ..ସେହି ପ୍ରକଣ୍ଡକାୟ ବୃକ୍ଷ..!!

ଯା ଛଡା ଆଉ କିଏ

ତୁମର ଏତେ ନିକଟତର ହୋଇ ପାରେନା..!!