ଆଃ କି ଶୀତ

ଉଡିଯାଏ ଦୂର ଦେଶକୁ ବିହଙ୍ଗ,

ଶୀତ ଲହରୀ, ଯେବେ ଫେରି ଆସେ,

ଭରି ଯାଏ ଦ୍ରୁମ ଶ୍ଵେତ ତୁଷାରରେ,

ଘେରି ଯାଏ ଯେବେ ହିମ ବତାସେ I 

ଅଟକେ ନଦୀର ଗତିଶୀଳ ସ୍ରୋତ,

ଦିଶଇ ସଲିଳ କାଚ ସଦୃଶ,

ସାଗର କୂଳରେ ଥମି ଯାଏ ଢେଉ,

ବରଫ ଖଣ୍ଡର ଧରିଣ ବେଶ I  

ଶୀତ ପ୍ରକୋପରେ କମ୍ପଇ ମେଦିନୀ,

ନିଷ୍କ୍ରିୟ ନିଦ୍ରାରେ ହଜନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ, 

ପର୍ବତ ଶିଖରେ ବରଫର ଶେଯ,  

ପକାଏ ଆକାଶ ବଉଦ ଆଣି I  

ଭୁଲେ ସେ ତାହାର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ରଙ୍ଗ,

ଘାସରେ ଥିବା ଟୋପାଏ କାକର, 

ହିମ ପ୍ରବାହରେ ହୁଏ ଥରହର

କ୍ଷଣକେ ପାଲଟି ସିଏ ପଥର !