ଆଘାତ

ଆଘାତ ପାଇବା କେତେ କଷ୍ଟ ହୁଏ

   ପାଏ ଯିଏ ଜାଣି ଥାଏ

ଏଇ ଆଘାତ ଯେ ଅନେକ ଆଖିର 

  ଲୁହକୁ ଝରାଇ ଦିଏ ।

ସେ ଆଘାତ ଅଟେ ଏମିତି ଗୋଟିଏ

   ଭାଷାରେ ନା ହୁଏ କହି

ଲୁହ ବଦଳରେ ହୃଦୟ ଇଲାକୁ

   ଲହୁ ଯାଇଥାଏ ବହି ।

ଖଣ୍ଡିଆ ଖାବରା ଆଘାତଠୁ ବେଶୀ

    ମନର ଆଘାତ ହୁଏ

ସେ ଆଘାତ କାହାକୁ ନା ଦେଖେଇ ହୁଏ

    ନା ନିଜେ ସହି ପାରୁ ଥାଏ ।

ବାହାର ଆଘାତ ସମସ୍ତେ ଦେଖନ୍ତି 

    ଭିତର ଆଘାତ କିଏ

ଉପରକୁ ସିଏ ହସୁ ଥାଏ ସିନା

    ଭିତରଟା କାନ୍ଦୁ ଥାଏ ।

ଆଘାତ ଦେବାର ଅନେକ ଅଛନ୍ତି 

    ନେବାର କେହି ତ ନାହିଁ 

ଈର୍ଷା ପରାୟଣ ଏଇତ ମାନବ

   ପାରେନା କା ଖ୍ୟାତି ସହି ।

ବାରମ୍ବାର ତାକୁ ହରେଇବା ପାଇଁ 

    ବିଭିନ୍ନ ଆଘାତ ଦିଏ

ସେ ଆଘାତେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ନ ହେଇଣ

   ଯେବେ ଆଗକୁ ସେ ଯାଏ ।

ବେଶୀ ଈର୍ଷା ପରାୟଣ ହୋନ୍ତି ସିଏ

    ନିଜର ହାରିବା ପଣେ

ଶେଷରେ ନିଜର ମିଛ ଟାଣ ରଖି 

    ଛନ୍ଦି ଦ୍ୟନ୍ତି କୁମନ୍ତ୍ରଣେ ।

କେତେ ଯେ ଆଘାତ ଦେଇଥାଏ ହସ 

   ଭରେ ସେ ସପନ ଆଖି

ସେ ସପନ ପୁଣି ସତ କରି ଥାଏ

   ରାମାୟଣ ମୁକ ସାକ୍ଷୀ ।

ଲଙ୍କାର ରାବଣ ବିଭୀଷଣଙ୍କୁ ଯେ

    ବହେ ଅପମାନ କଲେ

ନିନ୍ଦିତ ଚର୍ଚ୍ଚିତ କରିଣ ଆଘାତ

    ରାମ ପାଦେ ତଡି ଦେଲେ ।

ଜାଣିଥିଲେ ସିଏ ରାମ ପାଦେ ଗଲେ

    ଅମରତ୍ବ ହେବ ପ୍ରାପ୍ତି 

ସେଥିପାଇଁ ସିଏ ନିଜେ କଷ୍ଟ ସହି

    ନିଜେ ପାଇଥିଲେ ଶାସ୍ତି ।

ସୀତାଙ୍କୁ ଖୁସିରେ ରଖିବାର ପାଇଁ 

    ରାମ ବନବାସ ଦେଲେ 

ସୀତାଙ୍କ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଆଘାତ ନ ସହି

     ରାମଙ୍କୁ ନିନ୍ଦିତ କଲେ ।

ଏବେବି ଅନେକ ସତ୍ୟତା ନ ଜାଣି

    ଆଘାତକୁ ଦେଖି ଲୋକେ

କାହାକୁ କେତେ ଯେ ନିନ୍ଦା ଅପମାନେ

   ଡୁବେଇ ଦିଅନ୍ତି ଥୋକେ ।

କେତେ ବି ତାହାର ଫାଇଦା ଉଠାନ୍ତି

    ଉପରେ ଭଲେଇ ହେଇ

ଭିତରେ ଆଘାତ ଏମିତି ଦିଅନ୍ତି 

    ନା ମୁକୁଳି ପାରି ଥାଇ ।

ହୀନ ଚକ୍ରାନ୍ତର ମାୟା ଜାଲ ଖେଳି

    ମିଛରେ ଫଶେଇ ଥାନ୍ତି 

ମିଛ ଦୋଷରୋପ ମଥାରେ ତା ଲଦି

    ବହୁତ ଆଘାତ ଦ୍ୟନ୍ତି ।

ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା ପିତା ମାତା ଧୋକା

    ଆଘାତ ଲାଗଇ ବେଶୀ

ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ବିଶ୍ବାସର ବିଷ

    ଆଘାତ ଲୋଟଇ ଖୁସି ।

ବନ୍ଧୁ ହୃଦୟର କପଟ ଛଳନେ

    ଆଘାତ ଏମିତି ଆଶେ

ସାରା ଜଗତଟା ତା ଆଖି ଆଗରେ

    ଅବିଶ୍ବାସ ଖାଲି ଦିଶେ ।

ଆଘାତ ନ ଥିଲେ ଜୀବନରେ କେହି

    ବଢି ଯେ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ 

ହେଲେ କୂଟ ଚକ୍ରାନ୍ତର ସେ ଆଘାତ 

    କାହାକୋ ଦିଅନି କେହି ।

ଯେଉଁ ଆଘାତ କି ଲୁଟି ନିଏ ଖୁସି 

    ଲିଭାଏ ଜୀବନ ଦୀପ

ଜୀବନର ସବୁ ସୁଖ ଶାନ୍ତି ନେଇ

    ଦୁଃଖ ଭରଇ ଅମାପ ।

ଯଦି କାହା ଓଠେ ଖୁସି ଦେବା ନାହଁ 

     ଆଘାତ କାହିଁକି ଦେବା 

ତା ଆଖି ଲୁହରେ ନିଜ ସର୍ବନାଶ 

    କାହିଁକି ଡାକି ଆଣିବା ।

ଜୀବନ ତ ଥିଲେ ଆଘାତ ରହିଛି

    ରହିବ ମରଣ ଯାଏ

ମଶାଣୀ ଜୁଇରେ ଜଳି ଗଲା ପରେ

    ସେ ଆଘାତ ଶେଷ ହୁଏ ।

ପିଲାଟିଏ ଯଦି ଘର ଛାଡି ଯାଏ

    ମାଆକୁ ଲାଗେ ଆଘାତ 

ସନ୍ତାନଟି ଯଦି ଅପମାନ ଦିଏ

    ପିତାକୁ ବାଧେ ବହୁତ ।

କାହାକୁ କିଛି ସେ କହି ପାରନ୍ତି ନି

    କାନ୍ଦୁନି ଗୁମୁରି ସେହି

କେଉଁଠି ପିତା ମାତା ଆଘାତରେ 

    ପିଲା ପାରନ୍ତିନି ସହି । 

ପରିବାର ଭିତରେ ଆଘାତ ଆସିଲେ

   ଶାନ୍ତି ଯାଏ ଲୁପ୍ତ ହୋଇ

ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଶାଶୁ ଶଶୁର ମଧ୍ୟରେ 

   କଜିଆ ଯେ ଲାଗି ଥାଇ ।

ହାତରେ ନ ମାରି ଭାତରେ ମାରନ୍ତି 

   ଆଘାତ ଏମିତି ଦ୍ୟନ୍ତି 

ଶୀତଳ ଯୁଦ୍ଧଟା ଭିତରେ କରିଣ

   ସର୍ବସ୍ବାନ୍ତ କରି ଦ୍ୟନ୍ତି ।

ବାରମ୍ବାର ଆଘାତ ମନରେ ଆସିଲେ

     ମସ୍ତିଷ୍କ ହୁଏ ବାଚାଳ

ସ୍ଥାୟିତ୍ବ ହରାଏ ବିତୃଷ୍ଣା ସେ ହୁଏ

     ହାତ ଠାରି ଡାକେ କାଳ ।

ଜୀବନ ଗୋଟିଏ ଦେଇ ପାରିବାନି

    ନେବା ବା ଆମେ କାହିଁକି 

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ନ ହେଲେ ପରୋକ୍ଷରେ ଆମେ

    ଦାୟି କି ହେବା ନାହିଁକି ? 

କାହାକୁ ଆଘାତ ଦେବା ନାହଁ ଆମେ

     ଶପଥ କରିବା ଆଜି

ହସ ଲୁହ ଭରା ଏଇତ ଜୀବନ 

    ଦିନେ ଆମ ଯିବ ହଜି ।