ଆଘାତ

     

ଶକ୍ତ ଭାରି ତ ସେଇ ଆଘାତ

ଦୀପ୍ତ ଭାରି ତା'ର ଚିହ୍ନ

ଲାଗିଥାଏ ଯାହା ମାନସପଟରେ

ଅନ୍ୟ ସବୁଠାରୁ ଭିନ୍ନ

ସେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ଭିନ୍ନ ।

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ନାହିଁ ଥରୁଟିଏ ମଧ୍ୟ

କରିବାକୁ ଅନୁମାନ,

କ୍ଷତାକ୍ତ ଯେତେ, ଗଭୀରତା ସେତେ 

କେତେ ଭେଦିଛି ସେ ମନ,

ସତେ କେତେ ସେ ଭେଦିଛି ମନ ।

ଭରସା ତୁଟାଏ ସହସା ହଜାଏ

ସମ୍ପର୍କ କରାଏ ଛିନ୍ନ,

ଆଘାତୀଟି ପୁଣି ଅତୀବ ନିଜର 

ଦିନେ ଥିଲା ଯିଏ ପ୍ରାଣ,

ହଁ, ପ୍ରାଣ ଠୁଁ ଅଧିକା ପ୍ରାଣ ।

ଅପସରି ଯିବେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ତାରା ନଭୁ

ରାତି ହୋଇପାରେ ଦିନ,

ହୃଦୟ ସିଲଟ ଦୁଇ ଫାଳ ହେଲେ

ରହିବ କି ମନ ମାନ,

ଓଃ, ରହିବ ନାହିଁ ତ ମାନ ।

ଏମିତି ଘାତକ ହୋଇପାରେ କିଏ

ବୁଝେନାହିଁ କରି ଜ୍ଞାନ,

ଦରଦି ପ୍ରାଣଟି ନଥାଏ କି ସତେ

ବୁଝିବାକୁ ଅଭିମାନ।

ଆହା, ବୁଝେନା ସେ ଅଭିମାନ ।

ଅଳପ ଗଳପ ନୁହେଁ ଜମାରୁ ସେ

ଦିଏ ଆଘାତ କଠିନ,

କହେ ନାହିଁ କଥା, କରେନା ମମତା

ଗୁମାନର କାହିଁ ସ୍ଥାନ,

ଏଠି ନାହିଁ ଜମା ସ୍ଥାନ ।

ଶତ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମାନସୁ ଲିଭେନା

କଥା ନୁହଁ ଜମା ନ୍ୟୁନ,

ହସ ନୁହଁ ଲୁହ ଦେଲେ ମଧ୍ୟ କେହି

ବାନ୍ଧିପାରେ କି ବନ୍ଧନ

ଅଦ୍ଭୁତ ଏ ବନ୍ଧନ ।

ଜାଣି ବି ଓଲେଇ ନ ଜାଣିକି ବାଇ

ସେଥିକୁ ହିଁ ଥାଏ ଧ୍ୟାନ,

ପ୍ରଥମ ଅକ୍ଷର ନ ଥାଏ ପ୍ରେମର

ଆଘାତ ପାଇ ବି ପ୍ରେମ,

ଇଏ କି ସତରେ ପ୍ରେମ ।