ଆଦିବାସୀ ଦେବତା ବିର୍ଶା ମୁଣ୍ଡା

ଭାରତ ମାଟିର ସନ୍ତାନ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ ଅକ୍ଷରେ ନାମ

ବିର୍ଶା ମୁଣ୍ଡା ସେତ ସଂଗ୍ରାମୀ ସଦା ଚିର ଅମ୍ଳାନ ।

ବୃହସ୍ପତି ବାରେ ଜନମି ଭାଗ୍ୟ ଜିଣନ୍ତି ସତେ

ବାଲ୍ୟ କାଳ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁକି ବାପା ମାନସେ ଚିନ୍ତେ ।

ମାଉସୀ ଗୃହରେ ସୁଖରେ ବିଦ୍ୟା କଲେ ଆରମ୍ଭ

ଅତି ଚଞ୍ଚଳତା କାରଣରୁ ହେଲା ନାହିଁ ସମ୍ଭବ।

କ୍ରୋଧେ ଦଣ୍ଡ ଦେଲେ ମାଉସୀ ଘରେ ଗୋପନେ ଆସି

ନଯିବା ପାଇଁକି ରୋଦନେ ଜିଦି କରନ୍ତି ବସି ।

ପଡୋଶୀ ଗ୍ରାମରେ ରଖିଲେ ସୁଖେ ଅର୍ଜିଲେ ବିଦ୍ୟା

ଜ୍ଞାନ ଗୁଣ ପାଇଁ ଉଠିଲା ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ବାସ ପର୍ଦ୍ଦା ।

ଚାରିପାଶେ ଦିଶେ ତମସା ଦୁଃଖ ଯାତନା କ୍ଳେଶ 

ଦେଖି ବିର୍ଶା ମୁଣ୍ଡା ମନରେ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଉଦାସ ।

ନିଃସହାୟ କେହୁ ଦରିଦ୍ର ବିନା ଭୋଜନେ ବଞ୍ଚେ 

ଲୋତକ ପାଣିର ପାନରେ ଦୁଃଖ ହୃଦୟେ ସଞ୍ଚେ ।

ଇଂଗ୍ରେଜୀ ଶାସନ କଠୋର ଘେରେ ଅଶାନ୍ତ ଛାୟା 

ଜବରଦସ୍ତି ନେଲେ ଜମିକୁ ମନେ ନକରି ଦୟା ।

ହରାଇଲେ ଧନ ସଂପତ୍ତି ପ୍ରାଣ ହାରିଲେ ଜନେ

ସଂକଟାପନ୍ନରେ ବିର୍ଶା ଯେ କିଛି ଚିନ୍ତିଲେ ମନେ ।

କନ୍ଦ ଆଦିବାସୀ ଦୁର୍ବଳ କେହି ନାହାଁନ୍ତି ସଙ୍ଗେ

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ବିର୍ଶା ଯେ ଆସି ସବୁରି ଆଗେ ।

ଇଂଗ୍ରେଜୀ ବିରୁଦ୍ଧେ ଏକତ୍ର ସଂଗଠନ କରିଲେ 

ମଦ୍ୟ ମାଂସ ବହୁ ପୂଜାରୁ ସର୍ବେ ବିରତି ନେଲେ ।

ଇଂଗ୍ରେଜୀ ଦମନ ପାଇଁକି ହୃଦେ କରିଲେ ସ୍ଥିର

ପ୍ରାଣ ତ୍ୟାଗ ପାଇଁ ମନରେ ଟିକେ ନଥିଲା ଡର ।

ସନ୍ଦେଶର ଗନ୍ଧ ପାଇଣ ଗୋରା ଗଲେ ଚମକି 

ଅତର୍କିତ ଆକ୍ରମଣରେ ଗୁଳି ଆସେ ଉହୁଙ୍କି ।

ଟଳି ପଡ଼ି ଗଲେ ନିରିହ କେତେ ହଜାର ଜନ 

ତହିଁରେ ଯେ ନାରୀ ବାଳୁତ ଭାସି ଗଲା ଜୀବନ ।

ବିର୍ଶା ମୁଣ୍ଡା ଗୁପ୍ତ ରାସ୍ତାରେ ପଳାୟନେ ସଫଳ

ଆନନ୍ଦ ପାଣ୍ଡେଙ୍କୁ ଲଭିବା ଏତ ଧର୍ମର ଫଳ ।

ରାମାୟଣ ମହାଭାରତ ଅତି ଧ୍ୟାନରେ ପଢି

ସତ୍ୟ ପଥେ ଦୃଢ଼ ସଂକଳ୍ପ ନେଲେ ଭାଗ୍ୟ ସଜାଡି ।

ଆୟୁର୍ବେଦ ଶିକ୍ଷା ବଳରେ ସେବା ମନ ଉଦୟ

ବିନା ମୂଲ୍ୟେ ନିରାଶ୍ରୟରେ ସ୍ନେହେ ହେଲେ ଅଭୟ ।

ଯେହ୍ନେ ମାଂସ ଗନ୍ଧେ ଶୃଗାଳ ତ୍ୟାଗେ ଆପଣା ଧର୍ଯ୍ୟ

ସେହି ରୂପେ ଗୋରା ସାହେବ ଛଳେ କରିଲେ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଛଦ୍ମ କପଟରେ ଆସିଣ ବାନ୍ଧି ନେଲେ ତ ବିର୍ଶା

ରାଞ୍ଚି କାରାଗାରେ ବନ୍ଦୀ ଯେ ଘୋଟି ଆସେ ତମସା ।

ଅସହଯୋଗ ଆନ୍ଦୋଳନରେ ବିର୍ଶା ଯୁକ୍ତ ହୋଇଣ

ଦେଶ ରକ୍ଷା ପାଇଁ କେତେକ ବୁଦ୍ଧି ଦେଲେକ ଦାନ ।

ଆଦିବାସୀ ପାଇଁ ଦେବତା ବିର୍ଶା ମୁଣ୍ଡା ଅଟଇ

ଇଂରାଜୀ ବନ୍ଧନେ ଦୁଃଖରେ ଅନ୍ଧକାର ଦିଶଇ ।

ବିର୍ଶା ବନ୍ଦୀ କଥା ଲେଖିଲେ ଚକ୍ଷୁ ଲୋତକ ଝରେ 

ଅନ୍ତରୁ ଡାକୁଛି ବିର୍ଶା ଯେ ଥାନ୍ତୁ ଶୁଭେ ସ୍ଵର୍ଗରେ ।

ବନ୍ଦୀ ଜୀବନରେ ବିର୍ଶାକୁ ଧୀରେ ଗରଳ ଦେଇ

ନିଷ୍ଠୁର ଇଂଗ୍ରାଜୀ ମାରିଲେ ମନେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ହୋଇ ।

ଭାରତ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ସେନାନୀ ଦେଶ ପ୍ରେମରେ ସିକ୍ତ

ଏପରି ସନ୍ତାନ ପୁନଃ ହେଉ ଧରାକୁ ହିତ ।