ଆ ମା'...ଓହ୍ଲେଇ ଆ

ହୁତ୍ ହୁତ୍ ହୋଇ ଜଳୁଥିଲା ସବୁ-

ଅଗ୍ନି ବଳୟର ଘେରାବନ୍ଦୀରେ

ଧୂମ୍ରାଭ ଦିଶୁଥିଲା ସମଗ୍ର ଇଲାକା ।

ଘିଅ ତ ନୁହେଁ ଦେହ ପୋଡାର

ଭୁରୁଭୁରୁ ଗନ୍ଧ -

ତୁ କେମିତି ସମ୍ଭାଳି ନେଲୁ ଦେବୀ ?

ମୁକୁଳା କେଶ ଆଉ

ଲଙ୍ଗଳା ଦେହଟା ତୋର

ନୈବେଦ୍ୟ ଲାଗିଥିଲା ନା !

ହିଂସା ପ୍ରତିହିଂସାର

ମଳିନ ତୋରଣ ତଳେ

ତୋର -

ନଗରଭ୍ରମଣ ହେଉଥିଲା,

ହେଲେ ତୋର ସେ ଦେବୀ ପଣ

କୋଉଠି ଥିଲା ଦେବୀ !

ହୋମାଗ୍ନିରେ ଦଗ୍ଧିଭୂତ ଜନପଦ

ଆଉ ~ ମାନବିକତା,

ଶୁଷ୍କ ଜମିରେ ତୋର ଉଲଗ୍ନ ଶରୀର

ଧର୍ଷିତା ପୁଣି

ସନ୍ତାନ ତୁଲ୍ୟ ପାପିଷ୍ଠର,

ପାପ ଅଙ୍କୁଶରେ,

ମହିଷାର ଆଘାତରେ

ଝରି ଯାଉଥିବା ରେତ ଭିଜା ମାଟିରୁ

ତୁ ସତେ ଉଠି ଠିଆ ହେବୁ

ଏ ବିଶ୍ଵାସ ମୋର ନାହିଁ -

ଯତ୍ର ନାର୍ଯ୍ୟସ୍ତୁ ନପୂଜ୍ୟନ୍ତେ

ତତ୍ର ରମନ୍ତେ ରାକ୍ଷସା8 ।

ଏବେ ସମୟର ଆହ୍ଵାନ ଦେବୀ...

ଖଡ୍ଗ ଧରି ମହିଷାକୁ ମର୍ଦ୍ଦିବାର ବେଳ

ଓହ୍ଲେଇ ଆ ଦେବୀ !

ଓହ୍ଲେଇ ଆ....

ଆ ମା'...ଓହ୍ଲେଇ ଆ ।