ମାଟିର ମହକ

ଭାଷାରେ ଯାହାର ମଧୁର ରାଗିଣୀ

ସୁଲଳିତ ସୁର ଧାର ସ୍ରୋତସ୍ଵିନୀ

ଚରଣ ରେଣୁ ଯା ଚନ୍ଦନ ଚର୍ଚ୍ଚିତା

ସିଏ ମୋ ଭାରତମାତା,

ଜନମେ ଜନମେ ବଖାଣି ବସିଲେ

ସରିବନି ତା'ର ଗାଥା ।

ଭିଜା ମାଟି ତା'ର ବୀରର ଶୋଣିତେ

ବନାନୀ ପ୍ରାନ୍ତର ନାଚେ ବୀର ଗୀତେ

ଭଗ୍ନ ଦୁର୍ଗ ଶିଳା ଇତିହାସ କହେ

ମହାପୁରୁଷଙ୍କ କଥା,

ଫାଶୀଖୁଣ୍ଟେ ହ୍ରସେ ଝୁଲିଗଲେ ପଛେ

ନୁଆଁଇ ନଥିଲେ ମଥା ।

ବେଦୋପନିଷଦ ରାମାୟଣ ଯଥା

ଶ୍ରୀଗୀତଗୋବିନ୍ଦ ଭଗବଦ୍ଗୀତା

ଶ୍ରୀମହାପୁରାଣ ସର୍ବଜନ ଜିତା 

ଅଭିଜ୍ଞାନଶାକୁନ୍ତଳ

ସାରାଜଗତକୁ ଆଲୋକ ଦେଖାଇ

ହୃଦୟ କରେ ନିର୍ମଳ ।

ଯହିଁ ନଦୀ ପାଏ ଗଙ୍ଗାର ମାନ୍ୟତା

ଜୀବ ନିରିଜୀବ ଦେହରେ ଦେବତା

ରହନ୍ତି ବୋଲି କି ମାନନ୍ତି ସରବେ

ଏ ଦିବ୍ୟ ଭାବନା କାହିଁ

ଅଜ୍ଞାତେ କା ଦେହେ ଗୋଡ଼ ବାଜିଗଲେ

ବିଷ୍ଣୁ କହେ ମଥା ଛୁଇଁ ।

ଦବାରେ ଆନନ୍ଦ ଯେ ଦେଶ ଦର୍ଶନ

ଶିବି-ବଳି- ହରିଶ୍ଚନ୍ଦ୍ର -ଦାନି କର୍ଣ୍ଣ

ଦଧିଚି, ଯଯାତିସୁତା ଯେ ମାଧବୀ

ପୁରୁଙ୍କ ଯୌବନ ଦାନ

ପିତୃ ଆଜ୍ଞା ପାଳି ବନବାସୀ ହୁଏ

ଏ ମାଟିର ଭଗବାନ ।

ଭିନ୍ନ ବେଶଭୁଷା ଭିନ୍ନ ଏଠି ଭାଷା

ତଥାପି ସଭିଙ୍କ ଏକ ରାଷ୍ଟ୍ରଭାଷା

ରାଷ୍ଟ୍ରର ନାୟକ,ସଙ୍ଗୀତ,ପତାକା 

ଏକତା ସୂତ୍ରରେ ବାନ୍ଧେ

ପିତୃମାତୃ ଭକ୍ତ ଶ୍ରବଣ କୁମାର

ବୁଲେ ଯହିଁ ଭାର କାନ୍ଧେ ।

ସବୁ ଶଇଳରେ ନଥାଏ ମାଣିକ୍ୟ

ସବୁ ଗଜ ଶିରେ ନଥାଏ ମୌକ୍ତିକ

ସବୁ ଗଛ ଦେହେ ମିଳେନା ଚନ୍ଦନ

ମାଟି ସବୁଠାରେ ମାଟି

ହେଲେ ସୁବାସିତ ଯେ ମାଟି ମହକ

ସେ ମୋ ଭାରତ ମାଆଟି ।