(୨୯)# ବୋଝ #

ନୀରବିତ ଜୀବନ ମୁଖଶାଳାର ସେଇ

             ଶୂନ୍ୟ ରଙ୍ଗଛଡା କାନ୍ଥ ଧାରେ

ଏବେ ଧସିବା ପରି ମନେହୁଏ ନିଜସ୍ଵ ପୃଥିବୀ

           ଚାଲୁ ଚାଲୁ ସଂସାର ବୋଝରେ l

ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିର ଖୋଦିତ ଆତ୍ମଲିପି ସବୁ

      ଅଧୁନା କାହିଁ ଲାଗେ ସହସ୍ର ଉଆଁସ ରାତି

ସକାଳର ସମ୍ଭାବିତ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ଜଣାପଡେ

    ଏ ଉଦବେଳିତ ମନେ ଧରାଶାୟୀ ଯେମିତି l

ସମୟର ଏ ଝଡ ତୋଫାନରେ

  କେଉଁ ବୋଝ ବୋହି କେମିତି ପାରିହେବ

             ଇଛାର ଏ ହୁଲିଡଙ୍ଗା ମୋର ,

ଜୀବନ ଯମୁନାର ଉଜାଣି ସୂଅରେ

    ମୋତେ ତ ସଠିକ୍ ଜଣା ବି ନାହିଁ

             କୈାଶଳ ଆହୁଲା ମାରିବାର l

କହିଲ କେତେ ଦିନ ଯାଏ ଏମିତି ଜିଇଁ ହେବ

      ସଂସାର ବୋଝ ବୋହି

                ଜିଅନ୍ତା ଶବ ହୋଇ ,

     ସାଘାଂତିକ ମିଥ୍ୟା ପ୍ରବଞ୍ଚନାରେ

     ଅସ୍ମିତା ଦଗ୍ଧ ଅସ୍ତିତ୍ଵ ସାଥିରେ l

ଭାବିଥିଲି ଜୀବନର ଧୂସର ମେରୁ

       ବୋଝ ବୋହି ଅଚିରେ ପାରି କରିଯିବି

ମନର ଉଜୁଡା ଅଲୋଡା କ୍ଷେତରେ

      ପ୍ରୀତିର ଅସୁମାରୀ ସବୁଜିମା ଭରିଦେବି l

ସଂସାର ବୋଝ ଆଉ ବୋଝ ଲାଗିବନି

  ଅଙ୍କୁରିବ ଗୋଲାପର କଢ କୋଣେ ଅନୁକୋଣେ

     ଚଉଦିଗ ମହକିବ ମହକିତ ସୁଖର ଫଗୁଣେ ,

ଜୀବନ ଭୂଇଁରେ ଝରିଵ ଅବିରାମ

       ଝର ଝର ହୋଇ ପ୍ରେମ ମେଦୁରିତ ବର୍ଷା

       ଭୁଲିଯାଇ ସଂପର୍କ ର ରାଗ ରୋଷ ଇର୍ଷା l

ହେଲେ ସେଭଳି କିଛି ହେଲା ନାହିଁ

       ମୋର ଏ ସ୍ବପ୍ନିଳ ଆକାଶର

                ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଛାତ ତଳେ ,

ସଂସାର ଅରଣ୍ୟ ଆଜିବି ସେମିତି ତମସାପୂର୍ଣ୍ଣ

       ଜୀବନର ବୋଝ ବୋହି 

             ସମୟର ‌ ସୁର ଲୟ ତାଳେ ।