पाऊस मनातला.

उगाच टपोरे थेंब तुझे,अंगभर लेवू देवू नकोस..

हे पावसा असा तू उन्मत ,बेभान होऊ नकोस.

का असा उच्छृंखल कोसळून साजणाची स्मृती देतोस ? 

विरहात तप्त माझ्या मनाला पुन्हा पुन्हा का तू पोळतोस ? 

दूरदेशी साजण माझा ,त्याच्या परतीच्या वाटेत तू येऊ नकोस , 

हे पावसा असा तू उन्मत ,बेभान होऊ नकोस. ||१||

अधीर लोचन हे माझे आधीच अश्रूंनी भरलेले , 

साजणाच्या भेटीसाठी मनाचे अंगण बहरलेले , 

मनातल्या सुंदर रंगावलीवर तुझे अस्तित्व उमटवू नकोस ,

हे पावसा असा तू उन्मत ,बेभान होऊ नकोस.. ||२||

मिलनाच्या ओढीने प्रियकर माझा धावत येईल , 

अन् आसुसलेल्या मला त्याच्या गच्च मिठीत घेईल , 

आता धोधो कोसळणारा तू तेव्हा मात्र थांबू नकोस , 

पण आत्ता मात्र हे पावसा असा तू उन्मत ,बेभान होऊ नकोस ||३||