मनाचा तिच्या थांगपत्ता नसतो...

अडकले ती विळख्यात कोणाच्यातरी स्वार्थापायी बरबटलेल्या या दुनियेत

तिचं अस कुणी नाही

बाजार करुनि देहाचा भरते पोटाची खळगी चकचकीत दुनियेत आत्म्याला

तिच्या स्थान नाही

रंगवलेल्या चेहऱ्यामागे दुःखाचा खोल डोह असतो भिरभिरत्या नजरेत

प्रेमाचाही शोध असतो

रात्रीच्या अंधारात खेळ तिचा चालतो निर्जीवरुपी देहात श्वास फक्त चालू असतो क्षणिक सुख मिळवून खुशाल तिला लाथाडून दुसरा उंबरठा चढलेला असतो

रात्रीतला कुशीतला तिचा चेहरा

उद्या त्याच्यासाठी अनोळखी असतो विस्कटलेले केस सावरत

चंदेरी मुखवटा चढवून

पुन्हा ती हसत जगाया उभी असते

मरण रुपी जगण्यासाठी तिची धडपड असते त्यातूनच जन्मलेल्या अंशासाठी

जीवाची घालमेल असते

पिंजरा तोडून उंच उडायचे असते

पायात मात्र कायमची जखडण असते कोरड्या नजरेतही मायेचा ओलावा असतो शून्यात लावलेल्या नजरेत

स्वप्नांचा थवा असतो

तुच्छ नजरेचा नाही..

सन्मानाचा एक क्षण हवा असतो

मायेच्या ममतेची कुठेतरी आस असते सोबतच वास्तवातल्या

चटक्यांची जाणीव होते

वनवासाचा अंत पाहत देह सारा झिजतो तिच्या मनाचा थांगपत्ता मात्र कोणासही नसतो.....