जागर

कात टाकली दृष्टांनी ,

काळोख दाटला चहुकडे |

दबा धरून इथे तिथे ,

बसले वासनांध वेंधळे |

सहायतेच्या सबबीवर ,

हात पुढे ते करतील |

सावज सुंदर सोयीस्कर ,

कुस्करून ते हसतील |

सजग होवुनी उठ द्रोपदी ,

आस सोडुनी कृष्णाची |

तुच तुझ्या अब्रुची प्रहरी ,

अंधारलेल्या वाटेवरची |

डाव मांडला शकुनीने ,

दुःशासनही दिसतो तत्पर |

टाक उधळुनी डाव द्रोपदी ,

कटाक्ष टाकुनी दृष्टांवर |

सावज बनुनी जरी एकटी ,

उभी अंधारलेल्या वाटेवर |

दिप पेटवुनी धज पुढे तु ,

आत्मबलाच्या वातीवर |