इच्छा एका आईची

बाळा, किती रे मोठा झालास.

आपल्या या वृद्ध आईलाच विसरलास ?

सारखी तुझी वाट पाहते.

रोज दारात जाऊन उभी राहते.

तुझे गोंडस बाळरूप डोळ्यांसमोर येते.

मग मन भूतकाळात डोकावते.

तुझ्या जन्मावेळी भयंकर यातना झाल्या.

तुला पाहताच त्या कुठेतरी विरून गेल्या.

तुझ्या बाळलीला मध्ये मन रमले.

पती वियोगाचे दु:ख ही त्यात विसरले.

तुझ्यासाठी सर्व कष्ट सहन केले.

तुझ्या आनंदापुढे जगालाही विसरले.

तुला मोठा माणूस झाल्याचे पाहण्याचे भाग्य मला लाभले.

त्यातच आयुष्यातले सर्व त्रास विसरले.

उच्च पदावर तुला पाहताना ऊर भरून आले.

आई म्हणून जीवनाचे सार्थक झाले.

वाटले आता सर्व चिंता , काळजी मिटली.

पण कुठेतरी तुझ्या हळूहळू दूर होण्याची चुटपुट लागली.

नव्या कुटुंबात तुझे मन रमले.

मोठ्या घरात तुझे जीवन स्थिरावले.

त्या घरात मात्र या अडाणी आईला जागा नाही मिळाली.

तुम्हा सगळ्यांना माझी अडचणच भासली.

आता एकटीच या शांत घरात वावरते.

वेड्यासारखी इथल्या निर्जीव वस्तूंशी बोलत राहते.

हा एकटेपणा आता सहन होत नाही.

तू येण्याची आशाही पूर्ण होत नाही.

घराच्या भिंती खायला उठतात.

नको नको ते विचार मनात येतात.

बाळा, शक्य असेल तर मला एखाद्या वृद्धाश्रमात टाक.

मग हवं असेल तर हे घरही विकून टाक.

निदान तिथे बोलायला माणसं असतील.

दुःख समजून घेणारे समदु:खी असतील.

माझा एकटेपणा दूर होईल.

शेवटचा क्षण शांततेत जाईल.

तुझ्याकडून दुसरी कोणतीच अपेक्षा नाही.

मला शेवटचा अग्नी द्यावा ही सुद्धा आशा नाही.

वाट पाहते कधीची की तू येशील.

मला वृद्धाश्रमात घेऊन जाशील.

     

बाळा , आता लवकर ये.

शेवटचा श्वास घ्यायच्या आधी ये.