Library
भेट तिची आणि माझी
भेट तिची आणि माझी
परवा अचानकच तिची आणि माझी भेट झाली...
कित्येक वर्षानंतरची भेट मन सुखावुन गेली...
मनाच्या गाभाऱ्यातील जागा तिने क्षणात घेतली...
जुनी ओळख, जुनी मैत्री नजरेसमोर तरळली...
तिचं मधुर बोलणं मनाला आधार देऊन गेलं...
तिचं आयुष्य तिने इतरांसाठी कसं प्रेरित केलं...
अशी तिची आणि माझी भेट लाखमोलाची...
आकाशात चमचमणाऱ्या आशादायी ताऱ्यांची...
...निमित्त पण तसच झालं
...रात्रीची वेळ
सर्वं जण टीव्ही बघण्यात व्यस्त...
मी माझ्या कामात व्यस्त...
गडगडाट करत बरसणाऱ्या मुसळधार पावसामुळे लाईट गेली...
अचानक घरात भयाण नीरव शांतता पसरली...
सर्व खोल्यामध्ये काळाकुट्ट अंधार दाटला...
चमकणाऱ्या विजामुळे जीव नुसता घाबरागुबरा झाला...
मी अंधारात चाचपडत चाचपडत तिचा शोध घेतला...
तिचा स्पर्श होताच मायेचा ओलावा जाणवला...
माचीसची काडी पेटवताच ती तेजोमय झाली...
माझ्याकडे बघुन गोड हसली...
...मृदू स्वरात बोलली
...काय झाले? कुणास ठाऊक?
आपल्यातले अंतर वाढले...
रोजचे रोज भेटणे...
आता लांबणीवर पडले...
मी असते या कोपऱ्यात पडून...
सर्वच गेलेत मला विसरून...
तिच्या या शब्दाने माझं मन गहिवरलं...
या दिव्य झगमणाऱ्या प्रकाशात तिचं अस्तित्वच कसं विसरलो?
तिच्या प्रश्नातली खंत जाणवली तिच्या बोलण्यात...
गरज लागतं नाही म्हणुन तीच स्थान एखाद्या कोपऱ्यात...
पण आपल्या गरजेच्या वेळी ती हसत हसत स्वतःच अस्तित्व मिटवते...
सर्वांना प्रकाश देण्यात तिला आनंद वाटतो...
तिची धन्यता प्रकाशमय होण्यात...
सर्वांच्या मनातील भीती/अंधकार दुर करण्यात...
आपल्या आयुष्यातील नकारात्मकता ती सहज दुर करते....
दुसऱ्यांना प्रकाश देण्यासाठी ती झीजते...
दुसऱ्याचं आयुष्य तेजस्वी करते स्वतः मात्र अंधारात रहाते...
ती स्वत: जळून दुसऱ्याला प्रकाश देते...
दुसऱ्यांच्या जीवनातील अंधःकार दूर करणारी...
निःस्वार्थ भावनेची ज्योत म्हणजे मेणबत्ती...
