अंत्ययात्रा अखेरची

माझेच होते सारे

ते परकेच निघाले,

कोणी ना कोणाचे

सरणावरी कळाले.

मज अंघोळ शेवटाची

दारापुढेच ती घाली,

उघडा असाच देह

कपडे मज ना घाली.

गुंडाळले मला शेवटी

कोऱ्या कपड्यात अखेर,

बांधले हात पाय माझे

सुतळीत करकचून पार.

मारती सुगंधी फवारे

वरून माझ्या देवाहरती,

तिरडीवरती झोपता

रुते बांबू पाठिभोवती.

माझ्याच संपत्तीतुन आता

एक सोन्याचा मनी तोंडी,

कापसाचा बोळा कोंबूनी

घेतात सारी आडी वेडी.

केली जय्यत तयारी

मला जाळण्यासाठी,

भडका करून माझा

बसतात लोक काठी.

आपलीच माणसे जेव्हा

हुंदक्यात रडताना पाहिले,

कोणी ना कुणाचे

सरणावरी कळाले.