കറുകയും കരിനൊച്ചിയും

മഴയേറ്റ് ,വെയിലേറ്റു

കതിരറ്റ് വീണൊരാ-

കരിനൊച്ചി കറുകതൻ

നെറുകയിൽ വീണു ചൊല്ലി..

“കതിരോന്റെ കനിവെന്റെ

മുകുളങ്ങൾ തലോടി –

പ്രിയമാർന്ന ദലപടലങ്ങളിൽ

എന്റെ ഇതളുകൾ വിരിഞ്ഞു”..

വെയിലേറ്റു വാടി, തല ഒന്നു

ചായച്ചു മയക്കത്തിൽ

നിന്നും ഉണർന്നൊരാ കറുക

മുഖമൊന്നു ഉയർത്തി നോക്കി

“കരയുന്നതെന്തിന്, കരിനൊച്ചി പൂവേ

നീ വിടർന്ന നിമിഷം

എനിക്കൊരു കുടന്ന സന്തോഷം .

ഞാനും, നീയും

കാറ്റിൽ ചിരിച്ചാടി ഉലഞ്ഞു

വളർന്നു..

മാനം നമ്മെ വിളിച്ചു

കറയറ്റ സ്നേഹം പാടി കൊച്ചു

കുരുവികൾ പറന്നു വന്നു..

കാലം കുഞ്ഞ് പൂമ്പാറ്റ പോൽ

പറന്നെൻങ്ങോപോയി .. “

കറുകതൻ സ്നേഹം ഏറ്റു വാങ്ങി

കരിനൊച്ചി പൂവ് ചിരിച്ചു ....

ഒരു ശീത കാറ്റവരെ തലോടി

കരിനൊച്ചി കറുകതൻ മടിയിൽ

മയങ്ങി ..