കാലം

എന്തുഗ്ര പ്രതാപത്തോടെ വന്നു നിൽപ്പൂ

ഈ തൊടിയിലെ പച്ചപ്പുകളൊക്കെയും കരിഞ്ഞുതിർന്നു.

നെഞ്ചകമാകെ എരിയുമീ വേളയിലും,

മോന്തുവാനിറ്റു ജലവുമില്ലാതാകുമോ ?

ദുർമൃതിക്ക് ഇടനൽകാതെ കാലമേ,

ഈ ക്രൂരതയുടെ വാതിലുകൾ കൊട്ടിയടക്കുമോ നീയിന്ന് .

പട്ടിണി നീറ്റുന്ന വയറുകൾ, മജ്ജകൾ,

മക്കളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചലമുറ കൂട്ടുന്നു.

കാതോർത്തിരിക്കുന്നു കണ്ണിമ ചിമ്മാതെ ,

വേനൽ മഴയൊന്നു ചാറിയെങ്കിൽ .

തലചായ്ക്കാനിടം തേടും പറവകൾ,

പഴയൊരാ മരച്ചില്ലകൾ തേടി പറന്നകലുന്നു.

ക്ഷതപാദങ്ങളാൽ മണലിൽചവിട്ടാനാകാതെ,

ചുട്ടുപൊള്ളുന്നിതോരോ മണൽത്തരിയും.

ആയിരംമേഘങ്ങൾ വർഷിക്കും മഴത്തുള്ളിയെ,

ആവാഹിച്ചെടുക്കാനിതാ നമ്മൾ കൂട്ടായിനിൽക്കുന്നു.

ഏക ചിന്തയിൽ മറന്നു ജാതി മതവൈര്യങ്ങളൊക്കെയും ,

വാടുന്ന മുഖമിത് അന്യോന്യംകാണുന്നു.

ഓരോരഗ്നിപരീക്ഷകൾ കടന്നെന്നാലും,

പിന്നെയും ഞാനെന്നു നീയെന്നു കാലമിതത്രയും.