🌞 રણમા ખીલ્યું ગુલાબ ~Sun-Kissed Trails.

🌞 રણમા ખીલ્યું ગુલાબ
~Sun-Kissed Trails.

અમેરિકામાં આવેલા ઉટાહ રાજ્યનું રણ એ માત્ર રણ નથી.તે સમયનું એવું પ્રાચીન ગ્રંથછે,જ્યાં લાલ પથ્થરોની દિવાલો પર લાખો વર્ષથી પવનો લેખ લખાતા આવ્યા છે.
સવાર પડે ત્યારે સૂર્યની પહેલી કિરણો
આ લાલ કેન્યોનને એવી ચમક આપે છે
કે જોનારને લાગે,જાણે ધરતી માનવ જેમ જીવંત બની  ઉજાસનો શ્વાસ લઈ રહી હોય.
ચોવીસે કલાક ફૂંકાતો પવન અહીં બોલતો નથી, ફક્ત ફૂસફૂસે છે;દરેક વાદળ અહીં ટૂંકાં સમયનો મહેમાન છે;અને રેતીનો દરેક કણસમયની લાંબી યાત્રાનો સાક્ષી બનીને ચમકતો રહે છે.

આવા ઉટાહ ના રણમાં સવારે સૂર્ય ની રોશની ધીમે ધીમે રેત પર પડતી જતી હતી. જોનાર ને એવું લાગતું કે રણ પહેલીવાર શ્વાસ લઈ રહ્યું હોય. લેમિ, યુટાહનો એક યુવા જિયોલોજિસ્ટ, પોતાની બેગ પર કમ્પાસ લગાડતો રણના ઢોળાવમાં નીચે ઉતર્યો. લાલ પથ્થરો, વળાંકવાળી કેન્યન અને સિમેન્ટ જેવી શાંતિ બહું ગમતી અને બાળપણથી તે હંમેશા તેની તરફ ખેંચતી.

આજે તેની મેક્સિકોની લોરેલ સાથે એક ખાસ મુલાકાત હતી. લોરેલ
, મેક્સિકોના રણની સંશોધિકા, જે તેની સાથે રેતના નાનકડા કણોની ભાષા સમજાય તેવો અનુભવ લઈ ઉટાહ આવી હતી.

“You must be Lemy?”રણની ગરમીમાં ઘુવડની જેમ ઘોઘરો પરંતુ સ્પષ્ટ અવાજ પડ્યો.

લેમીએ અવાજ તરફ નજર કરવા પાછળ વળ્યો. રેતના ઢગલા ટોચે, તેણે લોરેલને રણના સૂર્ય પ્રકાશ મા ચમકિલા વાળ સાથે ઝળહળતી જોઈ . તેનો ચહેરો કાંસા જેવો ( sun-kissed skin ), ચમકતૉ હતો જાણે સૂર્યે તેના ગાલ પર પોતાની છબી મૂકી હોય.

લેમિ અચકાયો.
“You look like the desert has adopted you,” તું રણ પરી જેવી લગે છે,...તે હસ્યો.

વખાણ સાંભળી લોરેલની આંખો ચમકી.

“When you love a place, it paints you in its own colors.”

તું સાચો છે,જયારે તમે કોઈ જગ્યાને ચાહો, તૉ તે જગ્યા પણ તમને તેના મય બનાવતી હોય છે લેમિ

બન્ને કેડ સમી રેતીની વચ્ચે ચાલવા લાગ્યા.સૂર્ય ઉપર ચઢી રહ્યો હતો, પરંતુ લોરેલને આ ગરમી લગતી નહતી.
ક્યારેક એ રસ્તા મા આવતા થોરિયાઓના છોડોને સ્પર્શતી, ક્યારેક મુઠ્ઠી મા રેતના કણ હાથમાં લઇ એની ઉંમર ગણતી.

“Utah’s desert is calm,” ઉટાહ nu રણ શાંત છે, લોરેલ, મને તેની શાંતિ ગામે છે લેમિ એ કહ્યું .

“Mexico’s desert…girls, are.. wild,”

પણ  મેક્સિકોનું રણ અને છોરી શાંત નથી, લોરેલે મારકણું સ્મિત ફેંકતા લેમિને જવાબ આપ્યો .

રણનો રસ્તો તેમને જગ વીખ્યાત Grand Wash Canyon તરફ લઈ જઈ રહ્યો હતો. ત્યાં રણ ના પવનથી એક જૂનો પહાડ કોતરાઈ રસ્તો પસાર થતો હતો. એવી લોકવાયકા હતી  કે વાવાઝોડા સામે  રણનો જુસ્સો હતો.

જ્યારે તેઓ ત્યાં પહોંચ્યા, લોરેલ તેની રેતાળ દિવાલ પર હાથ રાખીને  આગળ વધી.

લેમિ “Feel this,” એ બોલી.

લેમિ એ હાથ લગાડ્યો, સૂર્યથી તપેલા
પથ્થરનો સ્પર્શ ગરમ, પરંતુ તે જીવંત અને અનોખો હતો.

“Sun wind doesn’t burn everything,” લોરેલે કહ્યું.

“Sometimes it carves, sometimes it heals,
sometimes it just leaves a kiss.”

લેમિ તેના રટુંબડા ગાલે ટપલી મારતા બોલ્યો.

“Maybe that’s what it did to you.”

લોરેલ હળવે હસીને બોલી,

“No… desert kissed me. Sun only witnessed it.”

સાંજે જ્યારે સૂર્ય ઢળવા લાગ્યો, ઉટાહનું રણ સોનેરી રંગમાં તરબતર થઈ ગયું. બન્ને એ ઊંચા પથ્થર પર બેસીને એ સૌંદર્ય જોયું. રણના ઠંડા બનતા પવનમાં એક ક્ષણ એવી આવી કે કોઈ શબ્દની જરૂર ન રહી.

લેમિએ આખરે પહેલ કરી, પૂછ્યું..

“Will we meet again?”

લોરેલ નીચું જોઈ શરમાઈ ને બોલી.

“Deserts always call back the ones who listen to their silence.”

અને રણના સોનારી આકાશ નીચે,
બન્નેની યાત્રા એકજ વાક્ય પર પૂરી થઈ.

સૂર્ય જયારે ક્ષિતિજે ઢાળતૉ હતો ત્યારે લેમિના સંસારમા લોરેલની ચાંદની રેલાઈ ચુકી હતી.



રણની ગરમી જેટલી જ, તેમનું જોડાણ પણ જોશીલુ અને બેમિસાલ હતું.

sun-kissed, warm, and unforgettable.