Library
Profile
મંત્રાલય
મંત્રાલય
મંત્રાલય
એક દિવસ અજાયબ ઘટના બની. સ્કૂલ થી આપેલ અઢળક લેસન કરતાં કરતાં મનુ સુઈ ગયો.અને સપના ની દુનિયા માં સરી પડ્યો
અગલી ક્ષણે ધરતી પરની બધી સ્કૂલો અને તેમના સખ્ત સાહેબો સાથે અલોપ થઈ ગાયબ થઈ ગયા !
સૂરજ ઊગ્યો, પવન ફૂંકાયો, વૃક્ષો લહેરાયા—કોઈ સ્કૂલ નો બેલ નહિ.
પણ ઘરથી થી લઈને સ્કૂલ સુધી…
માત્ર પક્ષીઓનું શાસન!
૧. રાજસિંહાસન પર ગરુડ
દુનિયાનો પ્રમુખ બન્યો—ગરુડ.
તેના પંખોની પહોળાઈ જેટલું તેનું વિઝન!
તે ઘોષણા કરે:“હવે કોઈ સ્કૂલ નહીં. રમત નું આકાશ બધાનું છે.”
૨. કાગડાની સંસદ
કાગડાઓની સભા બેઠી —“કાવ કાઉન્સિલ.”
તેમણે બે નિયમ બનાવ્યા:
1. ભોજન ક્યારેય વેડફવું નહીં.
2. જે બોલે તે સાંભળવું.
કાગડાઓએ કહ્યું—ભૂલમાંથી જ શીખવાનું મળે.
---
૩. પરવાળાનું પ્રેમ–મંત્રાલય
પ્રેમ અને શાંતિનું વિભાગ સંભાળ્યું—પરવાળા.
તેમનો સૂત્ર:
“જો દિલ ભીનું રહે, તો દુનિયા સુકાઈ નથી.”
---
૪. ઘૂઘરાનો રાત્રિ–વહીવટ
ઘૂવડો રાત્રી–પોલીસ બન્યા.
તેમની આંખો અંધકારને કાપતી.
તેઓ કહેતા:“અંધકારમાં બધું ખરાબ નથી—ડરવાનું તો માણસો શીખવાડે છે.”
---
૫. હમિંગબર્ડનું ઉર્જા–મંત્રાલય
ઉર્જા હવે ફૂલોથી!
હમિંગબર્ડની નીતિ:
“કુદરતમાં જે છે, તે જ પૂરતું.”
દુનિયા હવે ધુમાડા વિનાની—
ફક્ત પાંખોના સંગીતથી ગૂંજી રહી.
---
૬. પેંગ્વીનનું ન્યાય–વિભાગ
પેંગ્વીનોએ ન્યાયાલય સંભાળ્યું.
તેમનો કાયદો:
“સાચું થંડામાં પણ સાચું, ખોટું ગરમમાં પણ ખોટું.”
તેમને પક્ષપાત આવડતો જ નહીં.
---
૭. ગોરૈયા–ગ્રામ્ય વિકાસ મંત્રાલય
ગોરૈયાઓએ ઘર અને ગામનું મહત્વ સમજાવ્યું.
દરેક ઘરને સન્માન,
દરેકને દાણા અને સ્વચ્છ પાણી—
ગામો ફરી જીવંત બની ગયા.
---
૮. કોયલનું શિક્ષણ મંત્રાલય
કોયલે પ્રથમ જ જાહેરાત કરી:
“શિક્ષણ તો ગીત છે—ભય નહીં.”
નવા નિયમો:
અભ્યાસમાં મીઠાશ જરૂરી, બોજ નહીં.
સ્પર્ધા નહીં—સ્વરમેળ.
“દરેક બાળકનું પોતાનું સંગીત છે.”
પરીક્ષા વગરનું શિક્ષણ:
“આજે શું શીખ્યા જેને તમે કાલે કોઈને શીખવશો?”
કોયલનું માનવું—
જ્ઞાન માપવાથી નહીં, વહેંચવાથી વધે.
---
પરિણામ
બાળકો સર્જનાત્મક બન્યા.
ગામોમાં ગોરૈયાઓ પાછી આવી.
શાળાઓમાં રડવાથી નહીં—
ફક્ત શીખવાની ખુશીના અવાજો!
ગરુડએ કહ્યું:
“કોયલએ શિક્ષણને પાંખો આપી દીધી.”
---
જ્યારે સ્કૂલ અને તેના સાહેબો પાછા આવ્યા,
તેમણે જોયું—
બાળકો શુદ્ધ નદી કિનારે મસ્તી કરી રહ્યા,
આಕಾಶ નીળું, અને સ્કૂલોમાં કોઈ ફાલતુ લેસન નહીં—
ફક્ત પક્ષીઓની પુસ્તક-વિહોળી સ્કૂલો!
ગરુડએ મનુષ્યોને કહ્યું:
“તમે દુનિયા ચલાવો કે અમે—
ફરક એક જ છે… તમે ઝઘડો કરો,
અમે ઉડી જઈએ.”
---
આખરી ચિંતન
દુનિયા પક્ષીઓએ ચલાવવી પડે—એ શરમની વાત છે.
પણ જો તેઓ ચલાવે તો દુનિયા વધુ શાંત,
વધુ સમતોલ,
વધુ આકાશ જેવી વિશાળ બની જાય.
પક્ષીઓ પાસે પાંખો, સ્વતંત્રતા, સહજ બુદ્ધિ—
અને અભાવ છે તો ફક્ત… અહંકારનો.
---
અંત — મનુનું જગાડવું
મનુ તો ગાઢ ઊંઘમાં હતો.
અચાનક કોઈએ તેનું કમળું ખેંચ્યું.
તે ચોંકીને ઊઠી ગયો.
આંખો ખુલી—
સામે ટોની!
તેનો શરારતી ડોગી,
જીભ બહાર કાઢીને પૂંછડી હલાવતો—
જાણે કહી રહ્યો હોય:
“ઉઠ ને યાર! વોક ટાઈમ!”
મનુએ આજુબાજુ જોયું—
આ તો એની જ બેડરૂમ.
પക്ഷીઓની દુનિયા?
એ બધું તો મીઠું સપનું હતું.
પણ ટોની માટે એ સપનું નહોતું—
એની માંગણી સચ્ચી.
મનુ હસીને બોલ્યો:
“બરાબર બોસ… ચાલીએ.”
અને ટોની એવો ખુશ થયો—
જાણે દુનિયાનું શિક્ષણ મંત્રાલય
એને જ મળ્યું હોય!
--
