વહાલનું વાદળ

ને પછી... ! !

આ અષાઢી વાદળ,

તને યાદ તો હશે જ ને,

હા, એ કંઈ ખાલી ઝરમર ફોરામાં,

ભીંજાવાની વાત નહોતી !

એકરારમાં જ એકાકાર થવાની,

વાત હતી !

લાગણીઓનું ઘોડાપૂર તો આવ્યું,

અને પલાળીને જતું રહ્યું.

એક છત્રીમાં પલળતો,

તારો એક ખભો હજુ યાદ છે !

વાદળ જ્યારે અનરાધાર,

વરસીને આ ધરાને સરાબોળ કરે છે,

જાણે ભીની માટીની મહેંકતી હૂંફ આપે છે.

અને પવનની આ ઠંડી લહેરખીઓ,

વાદળને ધરાની સંતૃપ્તિનો સંદેશો,

પહોંચાડે છે ત્યારે વાદળ પણ જુકીને,

જાણે ધરાને એની આગોશમાં લઈ લે છે.

આપણું પણ કંઈક આવું જ છે,

કોઈ ગમે અને અંદર વહાલના,

વાદળ બંધાવા લાગે છે !

કોઈનો મનગમતો સાથ મળે તો,

વગર વરસાદે ભીંજાઈ જવાય.

બાકી પલળવાનું તો રોજ છે !