પિતા...ઘેઘૂર વડલો

પિતાની ગંજીમાં પડેલા કાણાં, જે છે,

એના સંતાનની વિધવિધ ખુશીનાં બારણાં,

દેખાતો હોય ભલે એ જાણે મહાસાગર ખારો,

છતાંય, હોય નહિ એનાં હેતનો ક્યાંય આરો,

જીવનની કટુતાથી એ હંમેશાં બળતો રહેતો છતાંય,

બની વટવૃક્ષ નિજ પરિવારનો એ છાંયો રુડો કરતો,

મોંઘીદાટ ભલે ભેટ ન લઈ દઈ શકતો પરંતુ,

મનગમતું લઈ દે એવી કોશિશ સદાય એ કરતો,

ભરવા પરિવારનાં પેટ,રાત દિવસ વેઠ એ કરતો,

ઘરમાં કરી સુખ સુવિધાને પોતે પૂરી ન માણતો,

મને નહિ જોઈએ, ચાલશે એવું જ એ કહેતો,

કરતો ભલે એ અપાર ગુસ્સો,

હોય એ પણ એની લાગણીનો જ એક હિસ્સો,

વળી, પકડી આંગળી નિજ છોરુંને પા પા પગલી કરાવતો,

બની ઘોડો પીઠ પર એને બેસાડતો,

એનાં,, બાળપણનાં ફોટા પાડી હરખઘેલો થતો,

વળી વળીને ફોટા જોતો, કદી ન ધરાતો,

થાય એ છોરુને કાંઈ, બેબાકળો બની જાતો,

નિજ સંતાનની પ્રગતિ નિહાળી,

એના હૈયે હરખ ન માતો,

એ પોરસાતો ન સમાતો,

ભૂલ કરે છોરુ તો એનો સલાહકાર એ થાતો,

દુનિયાદારીને સંભાળતાં,છોરુ કદી મુંઝાતો,

બની છોરુનો ભેરું, એની પડખે ઊભો રહેતો,

એનો ખભો મિલાવી ચાલતો,

વળી, કહ્યું ન માને કોઈ તો,

મોભી થઈને લાલ આંખ પણ કરતો,

આવે કોઈ સંકટ  એની કળ ન પડવા દેતો,

એવું ચિંતારુપી ઝેર એતો એકલો એકલો જ પીતો,

મુખેથી એ હસતો, ને હદયથી રડી લેતો,

આવે આંસુડાં એને હૈડે જ બંદી બનાવી લેતો,

આંખડી છલકવા ન દેતો,

પરીવારનો એ પડછંદ પાયો,

સદાય મક્કમ થઈને રહેતો,

મા બાપના ઉપકારના સરવૈયામાં

અર્ધાંગિનીને મોખરે કરતો,

બની પહાડ, થઈ વટવૃક્ષ,,

સાથે એની અડીખમ ઉભો રહેતો,

પરંતુ, જીવનની એ ડગરમાં,

કર્મનાં લેખાંજોખાંમાં,

નિજથી કોઈ ભુલ થઈ જાય !

કાંટાળી કેડીમાં પગ ક્યાંક લપસી જાય !

એવો અપરાધ થઈ જાય !

નિજ ને માફ કદી ન એ કરતો,

હદયથી રાત દિન એ રડતો,

એવાં પિતાનો જીવન લીસોટો ભૂંસાઈ જાય !

એની પહેલાં, એ વડલાંનાં છાંયડે વિસામો ખાઈ લેજો,

ને વળતરમાં એની એમને પણ,

હેતની હુંફ દેવાનું ન વિસરજો,

હે પ્રભુ ! દરેક પરિવાર માથે રાખજે સદાય,

એ પિતા રુપી ઓછાયો  પિતા રુપી ઓછાયો.