મનમોહક સ્મિત

એક નમતી સાંજે, ટહેલવાને હું નીકળી, 

અચાનક જોઈ મને એ નજર નીચી કરી ગયા,

જોઈને મેં જાણે, મુખ પર હલકું સ્મિત એવું વેર્યું, 

કે મલકાતી જોવામાં મને, એ બધુ ભૂલી ગયા,

જાણે કે મેં એમનું સઘળું લૂંટી લીધું હોય, 

સ્મિત વહાવીને જિંદગી એ મને આપી ગયા,

ઝરમરી, ઝીલમિલાતી આવી હતી એ સાંજ,

ને વ્યાકુળ હતા મરવાને જાણે, મને જોઈ મરી ગયા,

કહ્યું મેં એમને, તમે તો જાણે વહેતી શીતળ જળધારા,  

એના પર એ મનમોહક સ્મિત કરી મારું મન મોહી ગયા,

ઓચિંતા આઘાતની લાગણી મને આપી ગયા,

ઘાતની એ તક કુંડળીની પાસે માંગી ગયા,

મારા પ્રત્યેક પ્રહારનો પ્રત્યાઘાત થઈ આવી છે તું,

એવું કહી, એ મનમોહક સ્મિત આપી મન મારું ફરી મોહી ગયા !