સમજણનાં તાળું ને ચાવી

ધીરે-ધીરે એવું મનમાં કંઈક સમજાય છે કે, 

તાળું આ સમયે ગુપચુપ કોણ મારી જાય છે ?

ચાવીથી ઘણું કોણ લૂટતું જાય છે ?

કરીએ જ્યારે દિલની વાતો આપણા જાણીએ સ્વજનોને, 

તાળુ બની ચૂપ કેમ થઈ જાય છે ?

ચાવી બની ગુમ કેમ થઈ જાય છે ?

 શ્વાસથી ય નિકટ હાલપર્યત્ત એ,

આંખોને તાળુ મારી કોણ જાય છે ?

ચાવીની જેમ ઓઝલ કોણ થઈ જાય છે ?

તૂટતા ફૂટતા ઘરો છે, 

શ્રાપનું તાળું કોણ મારી જાય છે ?

ચાવી પણ કોણ જાણે કોણ લઈ જાય છે ?

લીલાછમ માણસો રણ થતા જાય છે, 

લાજને હળવાશથી કોણ તાળું મારી જાય છે ?

સમજણની ચાવી કોણ લઈ જાય છે ?

વડીલો સાવ સાચું જ કહે છે કે,

સમજણ એ શબ્દોનું તાળું જે છે,

માત્ર મૌનની ચાવીએજ ખોલી શકાય છે.