કવિતા - ઉદાસી

સાવ ખાલી ઘડામાં એ જતનથી ભરાય છે,

તો પણ આ ઉદાસી મનથી જ ખાલી થાય છે,

તમારી વાંકડિયા ઝુલ્ફોમાં વસેલ સુગંધ,

એમ જ જોઇ જોઇને હવા તો ગભરાય છે,

સૂર્યની લાલાશ અને ચંદ્રની શ્યામલતા તો,

ભેગાં મળી આ ઉદાસીમાં તો રોફથી લપાય છે,

પાલવડે પ્રીત બંધાય –ના બંધાય શેષથી,

તેમાં સમાઇને જૂઓ એ કેવી ગભરાય છે,

મેં પણ ઓઢી લીધી છે પ્રેમથી કે વહેમથી,

ઉદાસી એટલે જ તો તેજથી કરમાય છે.