કટકે કટકે

ઘનઘોર વાદળો વચ્ચે મેહુલો ગરજે,

પછી નફફ્ટ બનીને ધોધમાર વરસે,

સફરમાં તો હું એકલી જ નીકળી,

પણ તારી યાદો આસપાસ ભટકે,

સીધા રસ્તે મોજથી ચાલતી હતી,

વાછટની બીકે જાત ખૂણામાં લપકે,

એકાદ સ્મરણ જ કાફી હતું તારું,

આખી પલળી ગઈ એક જ ઝાટકે,

એકાંત હતો, પ્રકૃતિ ને હતી હૂંફ,

છતાંય સતત તારો અભાવ ખટકે,

તું એટલે હસતી રમતી જિંદગી,

હવે એ શ્વસતી જાણે કટકે કટકે.