ખિલાવટના રવાડે

હું મટુ હવે તો મારા જૂઠા પ્રતિબિંબ સઘળા તૂટે,

કહો તમે પછી હવે મારા ભવ્ય ખાલીપામાં શુ ઘટે !

ને સાદગી જ્યાં કોઈ વદનનો શણગાર બને તો,

ત્યાં એક આયનો અમથો અમથો જ રોજ તરફડે !

કૈંક ફૂલો એક બાગમાં ડાળખીથી રોજ છૂટા પડે,

ને સદૈવ આ અસ્તિત્વ ઝાકળના આંસુ બની રડે !

ફક્ત એકવાર ટોળાને તિલાંજલિ આપીને જુઓ,

તો માણસના વજૂદ જેવું જ ખુદ મહીં કોઈ જડે !

ને દિવસ ભરના પરિશ્રમ પછીની ઊંઘ પછી જ,

નિરખેલા સ્વપ્નો એક'દિ હકીકત બનીને ફળે !

શબ્દો બેઠાં શાંત થઈ જે ક્ષણે તો સમજો તે ક્ષણે જ,

મુજ વિચારોમાં એક પડઘાતું મૌન નજરે ચડે !

શક્યતાઓને પકડવા મન પણ પડ્યુ વામણું,

આ પ્રતિતિથી જ શાંતિની સંભાવનાઓની ભાળ મળે !

ભલે "પરમ" જીવન હોય રણવગડા જેવું વેરાન,

"પાગલ" જાત મારી તેથી જ ખિલાવટના રવાડે ચડે !