એક ટકોર અબુધને નામે

ધરે, ચઢે, પડે સ્વ બળે

એજ તો કરી જાણે

પીઠ પાછળ ઘા અડે ખડે,

હોય ન જેમાં હામ કે

પીઠબળ નજીવું ય એ,

ન હોય મોકાપરસ્ત કદીયે,

કરવી ઘટે સલામ એને

કે જે થાય પરોણા પરાણે,

જાણી નવતલ વાતો એ

સરકી જાય અંધારી રાતે,

મરદ મુછાળો એક જે

ન ફરે, દૈ શબ્દ અજાણ્યાને !

વખાણી ખીચડી દાઢે વળગે,

કહેવતને દ્યે આંખ આડા કાને,

નહીં કરી જાણે હવેથી કોઈએ

વિશ્વાસ, સ્નેહ દાખવી છૂપનારને,

સત્ય ન કહેવું કદીયે અજાણ્યાને

રાખવી રહી યાદ શીખ, ટપારીને !